номаҳо
ҶАВОНОН ЧАРО БА «ТАКСӢ» РӮ ОВАРДААНД?
Ба ҷавононе, ки ба «таксӣ» рӯ оварда буданд, бо ин пурсиш муроҷиат кардам. Посухҳо гуногун буданд, аммо ташвишовар. Яке мегуфт: «Хуб таҳсил накардам. Нахостам, ки дар коллеҷу донишгоҳ дарди сари омӯзгор бишавам». Дигаре изҳор медошт: «Чанд сол кӯшиш намудам, ки донишҷӯ бигардам, аммо бахтам омад накард». Савумӣ баён медошт: «Пас чӣ кор кунам?! Маълумоти олӣ гирифтам. Бо чандсад сомонӣ зиндагиро магар пеш бурдан мумкин аст? Падару модари пир дорам. Ба умеди дастмузди мананд. Ба ҷуз ин ҳанӯз хонадор нашудаам, яъне оила барпо накардаам». Яке аз ин ронандагони «таксӣ» дорушинос буд. Мегуфт, ки «бо ин касб ҷойи кор наёфтам. Ҳеҷ дорухонае, (албатта, мурод мудирони онҳост) маро ба кор қабул накард. Барои он ки ман барояшон бегона будам».
Ҳамин тавр, агар аз онҳо бипурсему посух бигирем, ба ин хулоса меоем, ки мо ҷавононро ба интихоби касби мувофиқ сари вақт ва дуруст ҳидоят карда натавонистаем. Ва ба ин ҳол дар оянда моро боз оқибати ногувортар интизор аст.
Чунин меандешам, ки ин падидаи нек нест. Пеши роҳи онро бояд бигирем. Вале чӣ гуна? Ба ин пурсиш бояд посух дошта бошем, агар надорем, бояд биҷӯем.
Ҳасан ФАЙЗУЛЛОЕВ, ноҳияи Рӯдакӣ
Баёни ақида (0) Санаи нашр: 11.12.14 №: 243 Мутолиа карданд: 5501
