номаҳо
Агар худ намуна набошем…
Ба пойтахти кишвар – шаҳри Душанбе омадам. Дар роҳ ба зани тахминан беш аз панҷоҳсола ва набераи панҷсолаи ӯ рӯ ба рӯ гардидам. Дасти набераашро раҳо кард ва сигор даргиронду кашид. Баъд, ҳангоми гузаштан аз роҳи мошингард ба телефони ҳамроҳ бо кадом шиносаш суҳбатро оғоз намуд. Дар ваҷоҳати зан тағйиротеро пайхас накардам. Дарёфтам, ки ӯ дигар ба чунин рафтору муносибат одат кардааст. Агарчи дар ҷомеа занҳо ҳуқуқи кашидани сигорро доранд, аммо фикр мекунам, ки набояд ин амал дар назди хурдсолон, наберагон сурат бигирад. Набера дар ин маврид чӣ ибрате мегирад. Ба ҷуз ин барои кашидани сигор ҷойҳои муайян муқаррар гардидааст. Дуруст аст, ки ман бояд дар ин маврид бетарафиро ихтиёр намекардам ва барои рафъи камбудӣ, изҳори андеша менамудам. Аммо пиндоштам, ки ин амали мани роҳгузар чандон суд намебахшад. Фикр мекунам, ки наздикону пайвандони чунин афрод дар мавриди мазкур изҳори андеша мекунанд. Агар не, пас барои насли нав кӣ бояд намунаи ибрат бошад?
Ф. ШЕРАЛИЕВ, ноҳияи Рашт
Баёни ақида (0) Санаи нашр: 18.02.2015 №: 35 Мутолиа карданд: 1341
