фарҳанг
КАНГУРТТУТ. ЗОДГОҲИ МАН
Кангурттути азизи ман. Инак, баъди шасту нуҳ сол ба наздат омадам. Водии тафсони Вахш, тамоми сарзамини диёрамро давр зада, ба назди ту ҳозир шудам. Ҳафтод бунаи дар теппаҳои сабзпӯш қарордоштаро дида, дилам аз фараҳ лабрез шуд. Ҳатто қафаси синаам аз шодӣ ба танг омад.
Дар мазраҳои ҳамвори алафпӯшат қадам мезанам. Шабнами саҳаргоҳ пойҳои шалпаргаштаамро мешӯянд.
Дар кӯчаҳои деҳаам қадам мезанаму аз дидораш сер намешавам, мехоҳам беист атрофаш чарх занам. Пайраҳаи деҳаи ман хеле борик ва нишебу фароз аст. Теппаҳои он аз дур чун алмоси насуфта асрорангез ҷило медиҳанд.
Ба ҳар хонадон сари сафедӣ афтодаамро медарораму ба онҳо бо таъзим салом медиҳам. Нақлу ривоятҳои онҳоро шунида, ёдҳоям аз ниҳонхонаи торики хотираам падидор мешаванд.
Модарам қиссаи ба ман ном ниҳоданро ҳикоя карда буд. Ман дар оилаи Ғулом Шарифов (Ғуломи қорӣ Шариф) писари сеюм будаам. Боз як хоҳарбузург низ доштаам. Ҳоло онҳо дар ҳаёт нестанд.
Вақти ба дунё омаданам, аллакай, падарам моро тарк карда, ба деҳаи дигар кӯч баста будааст. Номи маро холаи Санамбӣ, ҳамсари амаки Гулмурод, гузоштааст. Кампири нуронӣ хам шуда, ба гӯшам оҳиста «Зариф» гуфта, сипас, мани гирёнро ба дасти модарам дода, хурсандона баён намудааст:
- Номаш Зариф шуд.
Дар хонае, ки парда ба ҷойи дар хизмат мекард нишастагон бо ризоият хомӯшона номи маро қабул намудаанд.
Чи илоҷ, солҳои вазнини ҷанг, бо ҳукми тақдир оилаи мо пароканда шуд. Мо, панҷ нафар, модар, се бародару хоҳарбузургам, ба водии Вахш, дур аз зодгоҳ афтидем.
Модарам Саидмо аз хурдӣ ба мо панд меомӯзонд. Мегуфт, ки: ҳар кас бояд бидонад дар куҷо таваллуд шудаву, хуни нофаш дар кадом макон рехтааст.
Сарнавишт маро ба сарзамини туқайзоре партофт, ки баъдтар бо заҳмату машаққати сангини мардум ба майдони пахтазор табдил ёфт. Вале ман ҳеҷ гоҳ деҳаи бари пушта ҷо гирифтаамро аз ёд намебаровардам.
Деҳаам, талу теппаҳоям, Кангурттутам доимо манбаи фикру андешаҳоям, ҳиссиётам ва азму суботам буду ҳаст. Тамоми эҷодиётам аз ҳамин макон маншаъ гирифтааст. Зеро чун шоҳин аз ҳамин ошён ба осмони беохир парвоз кардаам.
Кангурттут ошёни ман, гаҳвора ва оғозу анҷоми ҷаҳони маънавии ман аст.
Ҷаҳони ман аз Кангурттут ибтидо гирифтааст. Туро ба чӣ ташбеҳ диҳам, зодгоҳам? Чӣ сухани шоёну сеҳрноке дар ҳаққат нависам? Тақдири туро, таърихи туро, ки як ҳиссачаи хурдаш манам, бо чӣ ифода намоям?
Медонам ҳоло дар заминат ковишҳои бостоншиносӣ давом доранд ва ҳар як бозёфт аз он дар таърихи миллатам саҳифаи наве мекушояд.
Диёри ҳамешасабзу пурфайзи таърихии ман!
Дар масоҳати хурду дили бузургат таърихи пурифтихорро ифшо намудаӣ! Шахсиятҳои намоёну олимони хирадмандро дар оғӯшат парваридӣ!
Ту диёри орифони хирадманде мебошӣ, ки бо асарҳои худ фарҳанги миллатро ғанӣ мегардонанд.
Кангурттут! Ту маҳзари нуру зиёӣ, кони хираду фарҳанги куҳанбунёдӣ! Илҳоми бепоёни манӣ! Бо ту меболаму мефахрам. Дар қисматат қиссаҳои тозаву шодиовар эҷод менамоям.
Зариф ҒУЛОМ,
нависанда
Баёни ақида (0) Санаи нашр: 31.12.2018 №: 260 Мутолиа карданд: 940
