сиёсат
ТОҶИКИСТОН ИФТИХОРИ МАНУ МО
Хурсанду шодам, дар замоне, дар кишваре зиндагӣ ба сар мебарам, ки сарвари он Пешвои миллат, сулҳпарвару адолатхоҳ, ғамхори ятимон мебошанд. Ва ҳам имкони бештар аз пештар фароҳам оварданд, то мо бо амну осоиштагӣ, таъмини ҳама шароиту имконият таҳсил бинамоему дониш бигирем.
Дар ҳар суҳбату вохӯрӣ таъкид медоранд, ки илм биомӯзем, соҳиби ихтисос бишавем ва дар пешрафту тараққиёту ободонии Тоҷикистони азиз - Ватани маҳбубамон саҳми чашмрас бигирем. Пайваста изҳор медоранд, ки ояндаи ин кишвар аз ҷавонон аст. Зимни ироаи Паёми навбатӣ низ изҳор доштанд: «Ҳисси баланди миллӣ, худшиносиву худогоҳӣ, ватандӯстиву ватанпарастӣ ва садоқати ҷавонони мо ба Ватан, миллат ва обу хоки сарзамини аҷдодӣ гарави амнияту осоиши ҷомеа, пешрафти давлат ва ободии имрӯзу фардои Тоҷикистони соҳибистиқлол мебошад».
Бо ин боварӣ ва як навъ ҳидояти дуруст моро зарур аст, ки ба ин миллат, Ватан, воқеан, бо садоқати бештар хидмат бикунем.
Ҷаҳони пурҳаводис ҳушдорест, ки бояд пайрави Пешвои миллат ва дар атрофашон муттаҳид бошем. Нифоқу парокандагӣ сабаби нестии давлату миллат мегардад. Ҳодисаҳои ногувори солҳои 90 – уми асри рафта, ки онро аз тариқи наворҳо, филмҳо дидем, барои ҳар кадоме аз мо сабақест, дарсест.
Ҷанг, дар ҳақиқат, даҳшат аст, даҳшати бузург. Ба як дам қурбониҳои зиёду харобиҳои бешуморро аз худ боқӣ мегузорад. Дар дилҳо тухми кинаву адоват мепошаду онҳоро мепарварад.
Пас чӣ гуна ин сулҳ, амну осоиштагиро шукр нагӯям? Чӣ гуна ифтихор накунам, ки кишвари азизамон рӯз ба рӯз ободтар мешавад?
Роҳҳои мумфаршу ҳамвор, биноҳои зебову баландошёна ва гулгаштҳоро бо ҷилваи рангҳо дар пойтахти кишвар - шаҳри Душанбе ва ҳар гӯшаи диёр мебинаму меболам. Дар ҳақиқат, «ба ҳар ҷо фахр месозам, ки ман аз мулки озодам».
Беҳтарин сифатҳоро ман дар шахсияти Пешво мебинаму мегӯям, ки намунаи ибратанд. Мебинам, ки ба мардум бо муҳаббату самимият суҳбат мекунанд, аз мушкилоташон воқиф мешаванд ва барои ҳаллашон дастур медиҳанд.
Мебинам, ки аз ҳар дастоварди як тоҷикистонӣ дар берун ва дохили кишвар низ шод мешаванд.
Мебинам, ки дасти навозиш бар сари ятимон мебаранд ва падарвор онҳоро мебӯсанду либосҳои зебо мепӯшонанд.
Аз ин рӯ, мо Сарвари давлатамонро дӯст медорем, эҳтиром мегузорем ва ҳамеша таманно мекунем, ки ба бахти ин миллат, хосса ҷавонон – ояндаи кишвари маҳбубамон ҳамеша Пешво ва роҳбару ҳидоятгарамон бимонанд.
Мартаба МИРМАДОВА,
устоди Донишгоҳи миллии Тоҷикистон
Баёни ақида (0) Санаи нашр: 24.07.2019 №: 141 Мутолиа карданд: 1033
