фарҳанг
АЗ МИЛОДИ ОРЗУ ТО ҚУЛЛАИ МУРОД
Тифливу наврасӣ як баҳорест бо сабзидану шукуфтанҳояш. Ҷавониро давраи тиллоии умр гуфтаанд, ки барҳақ, чунин аст. Дар ин давраи бе ғаму олоиш ҳар он чиро дидему гузаштем, боз ҳам орзу мекардем, ки навгониҳои зиёд ва беҳтарин лаҳзаҳои қисмат насибамон гардад. Вале тақдир он пайроҳаеро, ки ба рӯямон боз намудааст, имкони интихоби роҳи дигарро намедиҳад.
Дар шаҳри Душанбе ба дунё омадаму бо амри тақдир оилаамон ба шаҳри Қӯрғонтеппа (ҳоло шаҳри Бохтар) кӯч баст. Рӯзҳои моро волидайн бо хушгӯиву хурсандӣ, тақдими зочаҳои афсонавӣ ва беҳтарин ашёҳои таълимӣ пур мекарданд. Дар хонаводаи мо фарзандон барои гирифтани баҳои аъло бо сипосгӯиҳо ва инъомҳои ҷолиб қадр мешуданд. Овони мактабхонӣ орзу мекардам, ки баҳри санҷиши малакаи дониши мо - хонандагон озмунҳои гуногун доир гарданду бо донишу саводи андӯхтаамон хотири волидонамонро шод гардонем. Вале чунин нашуд. Моҳи сентябр буд, ҳамон рӯзе, ки бо умеду орзуҳои зиёд бояд ба мактаб мерафтем, хабар расид, ки силоҳбадастон омодаи ҷанганду дар майдон ҷамъ омадаанд. Мардуми батаҳлукаафтода барои ҷони худро аз хатар эмин доштан ба берун намебаромад. Чанде пас садои даҳшатбори тиру туфанг то ба фалак печид. Ин оғози ҳодисаҳои ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ аз шаҳри Қӯрғонтеппа буд. Мо – кӯдакону наврасони аз донишу мактаб дарканормонда акнун танҳо зинда монданро орзу мекардем, аз тарси садоҳои даҳшатовар ба гӯшҳо пахта гузошта, дар кунҷи ҷевони либосҳо паноҳ мебурдем.
Ин бозиҳои талхи қисмат мо - кӯдаконро аз дунёи зебои наврасиамон маҳрум сохт. Манзараҳои даҳшатбор чанд соле аз даврони бачагии моро рабуд. Дуди ғализи хонаҳои дар коми оташмонда, нолаи ҷонкоҳи модарони фарзандгумкарда ҳеҷ аз пеши назарам дур намешаванд. Мардуми ба тарсу ҳаросафтода роҳи наҷот меҷустанду кӯдакони гирён дар домони модар пинҳон мешуданд.
Бисёр мехостем лаҳзае ором бихобем, вале садои тиру таркиш оромию осудагиро барбод медод. Мардуми азиятдидаю роҳгумзада хонаю дари хешро партофта, ба ҳар тараф фирор мекарданд. Аммо волидонам сабру таҳаммулро пеша намуданд, ба осоиштагии рӯзгор ва дидори наздикону пайвандон умед доштанд. Ва орзуи деринаамон рӯзе амалӣ шуд, ки ба сари қудрат фарзанди фарзонаи миллат ва шахси дурандешу ҷасур муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон омаданд. Аз рӯзҳои нахустин эҳсос кардем, ки акнун наҷотбахши қисмати мо омаданд, оромӣ пойдор мешавад ва мо озоду осуда аз пайи таҳсил мешавем...
Имрӯз аз дидани гӯшаю канори ободу осоиштаи Ватани азизам меболам. Ифтихормандам, ки дар ин сарзамини муқаддас чашм ба олами ҳастӣ кушодаву ба воя расидаам, дар диёри нозанину пурганҷ, порае аз биҳишт. Сарбаландам бо Пешвои муаззами миллат, ки барои кулли мардуми тоҷик, аз ҷумла ҷавонону наврасон, иқдомҳои наҷибро рӯи кор оварда, боз ҳам баҳри дастгирӣ ва пуштибонӣ диққати бештарро ба қишри эҳтиёҷманди ҷомеа равона месозанд ва аз ин амали саховатмандона маъюбону ятимон, солмандону ниёзмандон рӯҳу илҳоми тоза мегиранд.
Таъсиси муассисаҳои тарҳи нав бо шароитҳои муосир, бунёди марказҳои саломатии муҷаҳҳаз бо техникаву асбоби навтарин, кушодани роҳу пулу нақбҳо, боғу гулгаштҳои навбунёд, эъмори корхонаҳои саноатӣ моро ба ояндаи дурахшони ин миллат ва сарзамини азиз умедвору рӯҳбаланд месозад.
Имрӯз насли наврас озод аст, метавонад дар дилхоҳ муассиса таълим гираду илм омӯзад, пешаеро озодона интихоб намояд. Барои дониш гирифтану маърифат андӯхтан ҳама шароиту имконият муҳайёст, дари марказҳои таълимӣ ҳамеша ба рӯйи онҳо боз аст. Варзишгоҳҳо ва толорҳои нав баҳри сиҳатии омма ба ҳама дастрасанд.
Имрӯз хушбахттарин модарам, ки фарзандонам аз шаҳди меваҳои даврони истиқлолу озодии Меҳан баҳраваранд, дар фазои ваҳдати зарринбол ва сулҳу осоиштагӣ ба камол мерасанд.
Ҳамаи ин пешравиҳо, муваффақиятҳо мо - модаронро хушнуд мегардонад. Фарзандони мо, чун меваҳои боғи истиқлол, дар фазои орому осуда ба мактаб мераванд. Ин насли ояндасоз сазовор ба камол расида, баҳри рушду нумӯи Меҳанамон саҳм хоҳад гузошт.
Махфират ШОИМОВА
Баёни ақида (0) Санаи нашр: 14.08.2020 №: 152 - 153 Мутолиа карданд: 661
