номаҳо
ВАҚТЕ ФАРЗАНД БА МОДАРИ ХУД ХИЁНАТ МЕКУНАД...
Замоне аз кӯтоҳандешӣ ба фитнаву найранги дасисабозон бовар кардем. Дар натиҷа, миёни мардум ошӯб бархосту ҷанги шаҳрвандӣ оғоз шуд. Мардуми як кишвар ба чандин гурӯҳ тақсим гардид. Ин гурӯҳҳо, ки аслан як миллат буданд, хонаи ҳамдигарро оташ заданду ҳамдигарро куштанд, садҳо кӯдак ятим монду оилаҳои зиёд бе сарпаноҳ. Қисми дигар барои зинда мондан, аз баҳри хонаву хешу табор гузашта, тарки Ватан намуданд. Бале, ин ҳама натиҷаи бовар буд. Бовар ба дасисабозон, ба фарзандони хиёнаткори миллат.
Ҳоло барои касе муҳим нест, ки аз кадом минтақа асту дар куҷо зиндагӣ мекунад. Яъне, имрӯз мо ба ваҳдати комил расидаему зиндагии шоиста дорем. Аммо, он замон вазъият тамоман дигар буд. Ман, ки дар он солҳо бо ҳазор машаққат аз деҳаи Сағирдашти ноҳияи Дарвоз барои идомаи таҳсил ба Донишгоҳи тиббии Тоҷикистон омада будам, рӯзҳои даҳшатбореро аз сар гузарондам. Борҳо шахсони ношинос ба ҷойҳои номаълум бурда аз куҷо буданамро пурсон мешуданд. Аммо аз тарс шиносномаам, ки аз кадом минтақа буданамро муайян менамуд, сӯзонда, ҳақиқатро пинҳон медоштам. Аҷиб он буд, ки барои бо гурӯҳе ҳамроҳ шудан, бояд аз баҳри падарам, ки аз деҳаи Сағирдашти ноҳияи Дарвоз буд ё аз баҳри модарам, ки зодаи деҳаи Сияфарки ноҳияи Ховалинг аст, мегузаштам. Вале, магар, волидонро интихоб мекунанд? Бале, шомили як гурӯҳ шудан, маънои онро дошт, ки бар зидди маҳалли дигар бояд биҷангӣ, бикушӣ, хун бирезӣ, дар акси ҳол мекушандат. Он солҳо чунин ҷудоиандозӣ боиси марги зиёд шуд.
Ин ҳама чандест тариқи филми ҳуҷҷатии «Хиёнат» пешкаши мардум мегардад. Филм парда аз рӯи дурӯғи солҳо пинҳонмонда бардошт ва чеҳраи воқеии нафарони майдонбозро ба мо шиносонд. Далелҳои дар филм оварда собит намуданд, ки тарҳи ин ҳама бесарусомониҳо дар куҷо кашида шудаву дар пиёда сохтани он ТТЭ ҲНИ чӣ нақше доштааст.
Танҳо Эмомалӣ Раҳмон ва сиёсати пешгирифтаи ӯ ба ҳама бесарусомониҳо анҷом бахшид. Фақат ӯ буд, ки дар кишвар ба сулҳу ваҳдат асос гузошт. Тоҷикистонро аз миёни оташу хун раҳо карду ба ҷаҳониён муаррифӣ намуд. Акнун, ки сулҳу оромӣ ва зиндагии шоиста насибамон гаштааст, душманонамон боз сар боло доранд. Ин хоинон, ки дар он солҳо ба мақсадашон расида натавонистанд, имрӯз мехоҳанд дигарбора бо роҳи найрангу фиреб миёни мардум ошӯб ба вуҷуд биоранду мақсадҳои нопоки худро пиёда созанд. Онҳо имрӯз низ зери роҳбарии хоҷагони хориҷии худ амал мекунанду барои пиёда намудани ниятҳои нопокашон аз шабакаҳои иҷтимоӣ, ки бештар ҷавонон ба он таваҷҷуҳ доранд, истифода мебаранд. Мехоҳанд ҷавононро бар зидди сиёсати давлату Ҳукумат шӯронанд. Барои ба ин мақсад расидан баъзан муҳоҷирати меҳнатиро баҳона пеш меоранду баъзан бемории COVID – 19 – ро, ки ин хеле хандаовар аст. Зеро муҳоҷирати меҳнатӣ ҳоло ба худ раванди ҷаҳонӣ касб кардаасту аз бемории COVID – 19 ҳеҷ кишваре дар амон нест. Аммо ин ҳама барои бадхоҳону иғвогарон ҳеҷ аҳамияте надорад, ҳамоно аз таги нохун чирк мекобанд. Қисме дар дохилу қисме берун аз кишвар ба ҳар роҳу восита мехоҳанд оромии моро халалдор созанд. Аммо, мақсади асосии онҳо ба ҳамагон маълум аст. Дигар мардум намехоҳад ба онҳо бовар созад. Мо дигар Истиқлолияти давлатиамонро, ки бо баҳои ҷон ба даст омадааст ва бузургтарин неъмати миллат ба шумор меравад, чун ҷон дар бадан ҳимоят мекунем. Ин қарз ва рисолати шаҳрвандии мост. Мо ин қарзи шаҳрвандии хешро бо сарбаландӣ иҷро хоҳем кард.
Амрулло НАЗРИЕВ, сокини шаҳри Душанбе
Баёни ақида (0) Санаи нашр: 09.10.2020 №: 199 - 200 Мутолиа карданд: 4094
