Зарурат ба исбот надорад, ки тоҷикон фарҳанг ва  тамаддуни қадимӣ доранд. Ҳамчунин, дар пояи баланди ахлоқ қарор доштанд. Аз ин рӯ, бояд ин фарҳангу тамаддуну ахлоқ на танҳо шинохта бишаванд, балки анъанаву суннатҳои нек идома биёбанду риоя бигарданд.

 

Вақте кас имрӯз вориди мағозаҳо, нақлиёти ҷамъиятӣ, мешавад, афсӯс мехӯрад. Ҳама бо телефони ҳамроҳ баланд гап мезананду суҳбат мекунанд. Ҳатто суханҳоеро, ки бояд дар ин ҷойҳо нагӯянд, ба забон меоранд. Яке аз ишқу ошиқӣ, дигаре аз истифодаи кадом маблағе мегӯяду сеюмин супоришҳо медиҳад. Дар як муддати кӯтоҳ ба асрори хонаводагии онҳо низ ошно шудан мумкин аст. Ин нафарон бар замми чунин гуфтугӯҳо, баланд сухан мекунанд, ки ба гӯшҳои дигарон нофораманд ва ҳам касро асабӣ менамоянд. Албатта, таҳаммули ин гуна муносибатро аз ҷавонон метавон кард. Инчунин, гуноҳи онҳоро ба сабаби нофаҳмӣ ва бетарбиятӣ бахшидан мумкин аст. Мутаассифона, калонсолон ва зиёиён низ дар ин маврид меъёрҳои одобро риоя намекунанд.

Мебояд дар ин хусус бисёр суҳбат бикунему одамонро тарбият бинамоем. Ин, пеш аз ҳама, вазифаи сарварони оила ва мо – омӯзгорон мебошад. Агарчи амали мазкур барои мо он қадар қобили таваҷҷуҳ нест, бисёр зарур аст. Биёед, рисолатамонро хуб иҷро ва миллатамонро беҳтар муаррифӣ бикунем.

 

Фирӯза МИРЗОЕВА, омӯзгори муассисаи таҳсилоти миёнаи умумии № 50