Иттифоқи журналистони Тоҷикистон, дар баробари дигар ниҳодҳои ҷомеаи шаҳрвандии Тоҷикистон, аз ташаннуҷи авзоъ дар минтақаи наздисарҳадии Тоҷикистону Қирғизистон, ки боиси ҳалокати одамон гардидааст, нигаронии шадиди худро изҳор менамояд. Пеш аз ҳама, ба хонаводаи фавтидагон ва ҷабрдидагони ҳодиса арзи таслият намуда, барои паси сар кардани мушкилот сабри ҷамил хоҳонем.

Рисолати касбии мову шумо, ҳампешагони азиз, тақозо дорад, ки барои расондани ҳақиқат ва адолат хидмат намоем. Тибқи меъёрҳои касбиву ахлоқӣ вазифаи расонаҳо беғаразона, мунсифона ва бидуни эҳсосот пешниҳод намудани мавод роҷеъ ба ҳаводис мебошад. 

Ҳанӯз дар даврони Иттиҳоди Шӯравӣ нобаробарии иҷтимоӣ ва тақсими захираҳои обӣ ба моҷарои марзӣ оварда расонда буд. Вале ба ин даргириҳо ва баҳсҳо нуқтаи охир нагузоштанд. Даргириҳо ва талошҳои марзӣ ҳодисаи нав нест, аммо ҳадафи аслии мо бояд инъикоси воқеъбинонаи ин масъалаи ниҳоят доғ бошад. Мутаассифона, чи дар расонаҳои чопиву электронӣ ва чи дар шабакаҳои иҷтимоӣ дар мавриди вазъ иттилои хушунатомез, пур аз эҳсосот ва кинаву адоват пахшу паҳн мегарданд.

Мо, журналистон, дар чунин вазъ бояд ба эҳсосот дода нашавем, балки ҳамаи масоилро дар тарозуи адлу инсоф баркашида, боиси доман задани алангаи нафрату оштинопазирӣ набошем. Бо риояи меъёрҳои ҳирфавӣ ва ахлоқии фаъолияти журналистӣ дар расондани иттилои дурусту беғараз ва орӣ аз ҳангомаҷӯиҳо ба бинанда, шунаванда ва хонандаи худ мусоидат кунем.

Бори дигар аз шумо, ҳампешагони азиз ва фаъолони шабакаҳои иҷтимоӣ, инъикоси воқеии вазъият, таҳлили боинсофона ва пешниҳоди маводро бо факту рақамҳои таҳрифношуда хоҳиш дорем.