Кулли воқеа ва рӯйдодҳое, ки дар таърихи ин ё он миллату давлат ба амал меоянду саҳифаи сифатан наверо ба он ворид месозанд, аз истиқлоли комили давлатӣ, сулҳу субот, ваҳдату ризоият маншаъ мегиранд ва дар рушди ҷомеа нақши муассир мегузоранд. Ваҳдати миллӣ сарчашмаи асосии бунёдкориву сарҷамъӣ ва пешбурди оқилонаву одилонаи сиёсати давлат буда, дар таърихи мо тоҷикон, барои ба ҳам омадан, муҳофизати истиқлолият, тарҳрезии низоми ҳуқуқӣ, шаклгирии иқтисодиёти миллӣ, таҳияи низоми адолати иҷтимоӣ, ҳифз ва рушди фарҳанги пурғановат, рушди илму маориф ва дигар ҷанбаъҳо нақши беназир дорад.

 

Дар сарнавишти ҳар миллату давлат санаҳои тақдирсозе ҳастанд, ки бо маънии томашон ҳамчун оғози созандагиҳои бузург ва даврони саодатофарин маҳсуб мешаванд. Барои мо – мардуми шарифи Тоҷикистони соҳибистиқлол 27–уми июни соли 1997 аз шумори ҳамин санаҳои тиллоӣ мебошад ва дар саҳифаҳои таърихи навини давлатдории миллати куҳанбунёди дорои фарҳанги ғаниву маърифати баланд бо ҳарфҳои заррин навишта шудааст. Дар ин рӯз пас аз талошу қаҳрамониҳо ва ҷонбозиҳои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон ба имзо расид.

Бояд зикр намуд, ки дар роҳи расидан ба чунин дастоварди тақдирсоз Иҷлосияи XVI Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон нақши калидӣ дошта, заминаҳои пойдори фароҳам овардани роҳи минбаъдаи рушди ҳаёти миллатамонро муайян намуд.

Мардуми шарафманди Тоҷикистон равшан дарк намуданд, ки танҳо дар фазои сулҳу осоиш ва тавассути заҳмати ватандӯстона метавон давлати тозаистиқлоли хешро ба мамлакати ободу тараққикарда мубаддал гардонд ва барои наслҳои оянда як кишвари мутамаддинро ба мерос гузошт. Ваҳдати миллӣ ва таҷрибаи сулҳофаринии тоҷикон аз зумраи сабақҳои басо арзишмандест, ки ҳам дар дохили кишвар ва ҳам дар сатҳи ҷаҳонӣ мавриди қабулу омӯзиш қарор гирифтааст. Аз ин рӯ, ваҳдати миллӣ дар таърихи навини давлатдории миллати тоҷик бозёфти арзишмандтарин мебошад, зеро он барои амалӣ гардидани ормонҳои халқамон, ки бо қалби пур аз умед интизори сулҳу оромӣ ва дӯстиву ҳамдигарфаҳмӣ буданд, заминаи воқеӣ гузошт.

Бинобар ин, ваҳдати миллиро, бешубҳа, метавон ҳамчун самараи талошҳои хурду бузурги Ватани азизамон маънидод кард ва маҳз ба ҳамин хотир, ҳар яки мо вазифадорем, ки онро мисли гавҳараки чашм ҳифзу нигоҳдорӣ намоем.

Чуноне ки Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон таъкид кардаанд: “Ҷомеаи Тоҷикистон ҳоло бояд имкониятҳои имрӯзаро воқеъбинона арзёбӣ намояд ва дар заминаи ризоияту ваҳдати миллӣ, сулҳу осоиш ва таъмини амният тадриҷан пеш равад».

Тоҷику тоҷикистонӣ будан ва ба миллати соҳибтамаддуну қадима тааллуқ доштан мояи ифтихор аст. Ҳамзамон, он аз ҳар фарди ҷомеа масъулияти бузургро  талаб дорад. Бинобар ин, бо арҷгузорӣ ба арзишҳои миллӣ ва таърихиву фарҳангии хеш ва ифтихори баланди ватандорӣ мо бояд на танҳо худ масъулиятшинос бошем, балки ин ҳақиқати равшанро ба насли ҷавон низ биомӯзем. Мо бояд тамоми донишу таҷриба, неруи зеҳнӣ ва маънавӣ, хуллас, ҳамаи захираву имкониятҳоро баҳри ободии Ватани маҳбуб, сарзамини аҷдодӣ, таъмини зиндагии шоиста сафарбар намоем. Чунки  паёми сулҳу ваҳдату дӯстии Пешвои миллатамон ба ниҳоди поки дилҳо ва ҷонҳои мардуми тоҷик макон дорад. Он саршор аз сафо, сулҳу дӯстӣ ва бародариву хайрхоҳӣ буда, баҳри рушду нумӯи Тоҷикистони азиз равона гардидааст.

 

А. ИСКАНДАРЗОД, Д. РАҲМОН,   

судяҳои суди ноҳияи Синои шаҳри Душанбе