Мардуми шарафманди тоҷик солгарди навбатии Ҷашни Ваҳдати миллиро чун солҳои қаблӣ дар фазои сулҳу оромӣ ва рӯҳияи созандагӣ истиқбол намуданд. Ин дар ҳолест, ки 24 сол муқаддам халқи тоҷик дар орзуи расидан ба сулҳи комил ва хатми даргириҳои хунин дар мамлакат буданд. Зеро бар асари ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ харобаҳои зиёде ба миён омада, корхонаҳои сершумор аз кор монда буданд. 

Таърих ҳамеша ин ҳақиқатро дар кулбори худ нигоҳ хоҳад дошт, ки бо кӯшишу талошҳои пайгиронаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон баъд аз музокироти тӯлонӣ ба хотири ҳифзи якпорчагии марзу хоки Ватан, таъмини сулҳу субот Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ ба имзо расид, ки минбаъд ҳамчун санади сарнавиштсоз шинохта шуд. Баъд аз имзои ин санад таърихӣ дар мамлакат марҳилаи нави рушд оғоз гашт. Ба шарофати сулҳу субот ва иродаи матини мардуми шарифи Тоҷикистон, сиёсати созандаи Ҳукумати мамлакат рушди муназзами иқтисодиву иҷтимоӣ ва фарҳангиву маънавии кишвар таъмин гардид. Тавре Сарвари давлат зикр намуданд: «Дар он рӯзҳои сахту сангин яқин буд, ки идомаи ҷанги шаҳрвандӣ метавонад боиси пароканда шудани миллати тоҷик ва барҳам хӯрдани давлати ҷавони тоҷикон гардад».

Воқеан, аз баракати сулҳу ваҳдат имкон пайдо гардид, ки барои рушди ҳамаҷонибаи ҷомеа, густариши равандҳои демократӣ ва таъсиси институтҳои ҷомеаи шаҳрвандӣ шароити зарурӣ муҳайё шавад. Ва ҳоло барои рушди ҷомеаи шаҳрвандӣ на танҳо заминаҳои ҳуқуқӣ, балки имкониятҳои сиёсиву иқтисодӣ низ фароҳам шудаанд.

Айни ҳол, дар партави сиёсати бунёдкоронаи Президенти маҳбубамон ба хотири сазовор истиқбол намудани Ҷашни 30 – солагии Истиқлолияти давлатӣ дар тамоми гӯшаву канори ин Ватани биҳиштосо корҳои созандагиву бунёдкорӣ ҷараён доранд. Чунин раванди босубот аз мо тақозо менамояд, ки пеш аз ҳама дар ҳифзи арзишҳои истиқлолият ва ваҳдати миллӣ садоқат нишон диҳем ва нагузорем, ки дигар касе ва ё гурӯҳе фазои орому осудаи кишварро халалдор созад.   

Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон барҳақ фармудаанд: «Ҳар як миллат ва давлат ба андеша, мафкура ё худ ғояи умумимиллӣ ниёз дорад, то он қутбнамое барои пешрафту тараққиёти минбаъда бошад. Густариши пайвастаи худогоҳиву худшиносӣ ва таблиғи аҳамияти Ваҳдати миллӣ дар миёни мардум, бахусус наврасону ҷавонон бояд ҳамчун самти муҳимтарини кор ва меъёри асосии таълиму тарбия қарор гирад. Чунин ҳадаф бояд дар заминаи таърих, арзишҳо ва ҳувияти миллӣ ташаккул ёфта, ба воқеият, ниёзҳо ва дархостҳои имрӯза ҷавобгӯ бошад. Мардумро муттаҳид сохта, ба сӯи рушду созандагӣ роҳнамоӣ кунад».

Дар заминаи ин суханони ҳикматбор моро зарур аст, ки ҳамарӯза барои баланд бардоштани сатҳи маърифату шуури миллии мардуми кишвар, фарҳанги сиёсии ҷомеа, тақвияти ваҳдату ҳамдигарфаҳмӣ, беҳдошти шароити иқтисодиву иҷтимоии аҳли ҷомеа ва рушду тараққиёти мамлакатамон аз тамоми имкониятҳо самаранок истифода намоем.

 

Баҳрулло СОЛИҲОВ, 

иҷрочии Хадамоти иҷрои назди 

Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон

дар ноҳияи Синои шаҳри Душанбе