Мо домани ӯ гирифтаву зӯр шавем,

Дар мактаби ӯ бузургу машҳур шавем.

Як лаҳза агар зи гуфти ӯ дур шавем,

Ҳам кӯрнамак шавему ҳам кӯр шавем.

 

Ман Фирӯзи Рашиди Қодириён, соли таваллудам 1991 ва 30-сола, ҳам бародари Истиқлол, ҳам баробари Истиқлол, ҳам фарзанди Истиқлол, ҳам шогирди Истиқлол ва ҳам мутахассиси мактаби 30 - солаи бузурги Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошам.

Мактаби бузурге, ки ин фарзанди васеъдилу ниятбахайри миллатамон аз обу гили Сулҳу Оштӣ, аз коҳи бародарию баробарӣ, бо асбобу олоти аз бузургонамон меросмонда – фарҳангу тамаддуни башарӣ, ақлу фаросати беназир, ахлоқи ҳамида, имони поку устувор, тафаккури ориёна, сабру таҳаммул, низоми коркардашудаи давлатӣ ва монанди ин унсурҳои эҳёшаванда пойдеворашро бунёд кардаву онро то болопӯшаш сохта, ба анҷом расонид ва ҳам баробари  Истиқлол дарашро ба рӯйи ҳамаи сокинони кишварамон, аз ҷумла ба рӯйи мо - ҷавонони ҳамсоли Истиқлол, васеъ кушоду мо мутахассиси ҷавони соҳавӣ гаштем. Имрӯз ин мактаб яке аз мактабҳои пурқувваттарини сиёсӣ ва ҷомеашиносии олами сиёсат гардида, устодаш Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, Сарвари ҳамаи мову шумо, чун сиёсатмадори барҷаставу тавоно дар қатори шахсиятҳои бузурги таърихӣ, чи гузашта ва чи имрӯзаи дунёи сиёсӣ, шинохта шуд. Иншоаллоҳ, ин мактаб устувору пойдор мемонад ва мақоми худро чун манбаи омӯзиш нигоҳ медорад. 

Мо - ҷавонони Истиқлол аз ин мактаб сабақҳои таълиму тарбиявии бешумор гирифта, дар мағз-мағзи донишҳои он ҷӯшида ба воя расидем .Чӣ хел ? Пеш аз ҳама, «ман» - у «ту» - ҳо  дар якҷоягӣ «мо»    шудем. Кас ба ин мактаби олии пур аз покиву софӣ ва лабрези таҷаллӣ дохил шуда, мебинад, ки ҳама чиз дар он қадру қимат дорад. Ҳурмат, эҳтиром, худро шинохтан, ватандӯстиву башардӯстӣ, ҷавонмардӣ, хоксорӣ, ҷасурӣ, покдилӣ, ёриву бародарӣ барин хислатҳои инсонӣ ғояҳои асосии ин мактабанд. Бо ин ғояҳо ба воя расидани мо ва мо барин ҷавонони имрӯзаву оянда, обрӯй ин мактабро боз ҳам баланд мебарад. Ин мактаб инсонеро ба воя мерасонад, ки ӯ роҳи ҳақиқатро аз роҳи дурӯғу торик ҷудо карда метавонад. Аз ин дарcхона, аллакай, мо - насли ҳамсоли Истиқлол сабақи хуб омӯхтем ва ояндагон низ хоҳанд омӯхт.

Шахсан ман ҳар гоҳе симои муаллими ин мактаб, симои омӯзгори сиёсӣ ва маънавии худро мебинам, як ҳиссиёти амиқ ва ифтихори ватандориву миллатдӯстиям ба ҷунбиш меояд. Ба ман калимаҳои Ватану миллат, худогоҳиву худшиносӣ, ваҳдату ору номуси миллидоштанро аз хоку марзи кишвар ва аз тоҷик будан ифтихор карданро ҳамин омӯзгорам омӯхт. Чӣ хеле ки гуфтам, манро ба ман шиносонид. Давлати Сомониёну Тоҳириёну Саффориёнро, давлатдории Сосониёну Кӯшониёнро, Спитамену Муқаннаву Темурмалик, Маҳмуди Торобиву Абумуслимро, Рӯдакиву Фирдавсиро Мавлавиву Имоми Аъзамро ва ба монанди инҳо даҳҳо шахсиятҳои таърихии миллатамон, тамаддуни бою қадима доштанашро ҳамин мактаб ва ҳамин Муаллим омӯзонд. Агар ин мактабу ин омӯзгор намебуд, давлату шахсиятҳои таърихӣ ва ҳамаи он осору тамаддуни гузаштаи акнун зери чангу хокистари таърих мондаи мо - миллати тоҷик боз амиқтар зери хок монда, пӯсида несту нобуд мегардид. Агар Фирдавсӣ Аҷамро бо порсӣ зинда кард, ин муаллими ман, ин муаллими мо - ҷавонон, ҳамаи мо - тоҷиконро зинда кард, бо зеҳни зотии сиёсӣ. 

Ин муаллим, ки онро Иҷлосияи XVI Шурои Олӣ ба Сарварии давлат овард, аз рӯзҳои аввал баробари сохтани ин мактаби сиёсиву маънавии худ ҷавононро ояндаи Ватану миллат шуморида, дар баробари дастгириву тарбияашон, онҳоро ба созандагӣ даъват карданд. Таъкид намуданд, ки Ватани худро дӯст дорем, ба гузаштаю имрӯзааш ифтихор намоем, эҷод кунему бисозем, то тавонем, ки Тоҷикистонро ба яке аз давлатҳои пуриқтидор табдил диҳем. Инчунин, забону фарҳанг ва таърихи миллатро биомӯзем, онро аз ҳар гуна омилҳои ногувор ҳимоя намоем. 

Мо ин гуфтаҳои муаллими худро, ки Истиқлолро дар Ватанамон дар ҳамаи самтҳо, аз ҷумла дар самти сиёсати дохилию беруна, фарҳанг, иҷтимоиёт, иқтисодиёт, электронидан ва бунёди иншооти азим, аз қабили роҳҳо ва нақбҳо таъмин намуда, зина ба зина омӯхтем, аз худ кардем, дар амал татбиқ намудем ва дар оянда низ татбиқ хоҳем кард. Ҳар як гуфтаи Сарвари давлат дар вохӯриҳо бо мардум, аз ҷумла бо ҷавонон, донишҷӯёну зиёиён, варзишгарон, ихтроъкорон, ҳунармандон чун сабақ сармашқи кор кардем. Мо дидем, ки чандин касро худашон ҳидоят намуда, ба саҳнаҳои калон, ба майдони адабиёт ва санъату ҳунар бароварданд.  

Мо аз ин созандагиҳо, аз ин баҳамоиҳо, аз ин ваҳдати миллат, аз ин рушду пешравиҳо дар ҳар деҳаву ҷамоат, ноҳияву вилоят ва шаҳру водиҳои Тоҷикистон, аз ихтироъкориҳо ва эҷодҳои истеъдодҳои миллатамон, ки дар хориҷи кишвар сазовори мукофотҳо гардидаанд, ифтихор ва кӯшиш мекунем, то ба қадри онҳо, ба қадри ҳар як порчаи хоки Ватан, ба қадри ҳар як дастоварди Истиқлол бирасем ва дар ободу зебо гардондани марзу буми кишвар саҳми худро гузорем, дар созандагиҳо бунёдкориҳо бевосита иштирок намоем ва барои боз ҳам зичтар гардидани ҳар як шаҳрванди кишварамон дар атрофи Сарвари давлат аз тамоми имкониятҳо истифода барем. Оромӣ - ин худ як давлати бузург аст.

Мо - мутахассисони ҷавон, бояд нагузорем, ки ба ин девори ваҳдат, ҳалқаҳои ваҳдат, ки Истиқлол ва Сарвари давлат барои мо таъмин намуданд, рахнае ворид шавад. Мо бояд ҳушёрии сиёсиро аз даст надиҳем. Ба дассисабозону айбҷӯён, дар ҳақиқат, ҷавоби сазоворро диҳем. Набояд аз пайи айбҷӯйҳо рафт, балки бунёдкорӣ намоем ва ба ин васила сабаби бо ҷойи кор таъмин гардидани садҳо нафар шаҳрвандон гардем, истеҳсолоти ватаниро афзун ва боиси баромадан ба бозорҳои ҷаҳонӣ шаванд. 

Мо нағз омӯхтем ва медонем, ки аз Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон сар карда, то охирин қонуну санадҳои ҳуқуқӣ қабулнамудаи Маҷлиси Олӣ инсон ва ҳуқуқу озодиҳои ӯ арзиши олӣ эътироф шудаанд. Дар доираи ҳамин қонунҳо амал намуда, бояд хушахлоқ бошем. Ахлоқи мардум якҷоя ахлоқи ҷомеаро ташкил медиҳад. Гуфтор бояд ба андеша рост ояд. Бе андеша набояд сухан гуфт. Андеша бояд намуд, ки курсии мешиштагии мо, дари мекушодагии мо, автобуси савор мешудагии мо чӣ тавр сохта шудааст, чӣ тавр дастрас гаштааст, бо кадом заҳматҳо. Нону намаки Ватанро хӯрда, бояд онро азизу пос дошт. Ба қадри меҳнати дигарон бояд расид. Монеи тарафкашӣ ва ифротгароӣ бояд гашт. Ахлоқи ҳамидаи мо ахлоқи ҷомеаро ташкил медиҳад. Афлотун гуфтааст: «Агар ҷомеа шикасти ахлоқӣ бихӯрад, он гоҳ ҳеҷ як неруе ҷуброни шикасти онро дода наметавонад». Бинобар ин, мо ба қадри Истиқлолият, ба қадри Ваҳдат, ба қадри Ватан бояд бирасем.  Дар ҳама ҷо, дар ҳама вақт ҳимоятгари Ватани худ, ҳимоятгари дастовардҳои Истиқлолият, ки маҳсули мактаби бузурги Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳастанд, бошем. Мо - мутахассисони ҷавон дар кадом соҳае, ки бошад, бояд аз рӯйи виҷдон кор карда, манфиати Ватану миллатро аз манфиати худ боло бигузорем.

Дурахшид ахтари толеи тоҷик,

Ба ҳам шуд гирди ҳам аз дуру наздик.

Бузурге раҳнамоӣ кард ӯро,

Бурун омад зи роҳи тангу торик.

 

 

Фирӯзи Рашиди ҚОДИРИЁН,

корманди Гурӯҳи татбиқи лоиҳаҳои сохтмони иншооти энергетикии назди

Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон