Истиқлолияту сулҳу ваҳдат ба осонӣ ба даст наомадаанд. Аҳриманҳо ва фарзандони нохалафи кишвар, ки худро тоҷик меҳисобанд, вале дар асл тоҷик нестанд, бо ёрии душманон Тоҷикистонро ба хоку хун оғушта карданд, халқи ба таҳлука омадаро аз хонаву дараш пеш намуданд, онҳоро сӯхтанд, талаву тороҷ карданд.

 

Мегӯянд, ки «дунё холӣ нест», ҳар як давру замон бо амри Ҳақ таоло фарзандони бонангу номус ва ҷасуру ҳимматбаланд ба майдон меорад. Дар ҳамин вақти ҳассос, ки касе касеро намешинохт, халқ ба ҳар тараф фирор карда буд, дуои мустамандонро Худованд мустаҷоб гардонд. 

Шахсияте чун Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба сари қудрат омад. Дар ҷаласаи таърихии шонздаҳуми Шурои Олии Тоҷикистон сарварии давлати Тоҷикистонро ба уҳда гирифт. Ӯ чун фарзанди фарзонаи миллат, бо ибтикор ва ҷасорату мардонагӣ ва ақлу заковат ба кишвари мо сулҳу ваҳдат овард. Халқи парешони ба ҳар тараф сарсону саргардонро дар хонаву дарашон ҷобаҷо кард. Бо ҷасорати худ, бо ғайрати шеронааш дар байни муҳоҷирони ба Афғонистон рафта суҳбат карда гуфт: «Эй мардум, ман шуморо ваъдаи зару тилло намедиҳам, лекин як бурда нонро бо ҳам мехӯрем!»

Ин сухани Пешвои миллатро халқ хуш ва бо боварии том пазируфта, омада хонаву дари худро соҳибӣ ва обод кард. Ҳамин тавр, халқ Роҳбари худро ёфт, сулҳу ваҳдат ба амал омад, Тоҷикистон гул-гул шукуфт.

Бо кӯшишу ғайрати  ин фарзанди фарзонаи миллат кишвари мо дар арсаи ҷаҳон бештару беҳтар маълуму машҳур гашт ва бо боварии комил гуфта метавонем, ки дар як муддати кӯтоҳ, яъне 30 соли Истиқлолияти давлатӣ ба миқдори як садсола пешрафт кард. 

Бо амри Худо ва бо қадами неки Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон орзуҳои деринаи мардуми тоҷик, аз ҷумла мани даргузашта чӯпон, амалӣ гардиданд. 

 

Ҳоҷӣ Нормаҳмади ШОҲАҲМАД,

деҳаи Мадрушкат, ноҳияи Кӯҳистони Мастчоҳ