Субҳон Ҷалилов дар кишвар чун ровии варзидаву соҳибтаҷрибаи радио, барандаи намоишҳои ҷолиби телевизионӣ шуҳрату маҳбубияти хосу зиёд дорад. Бо нашри ин китоб, инак, имконият фароҳам овард, ки ихлосмандонаш ӯро чун шоир низ бишиносанд.

Ба китоб шоир Ҷӯрабек Муъминов сарсухан навиштааст. Тавре ӯ дар ин маврид менигорад: «Мусаллам аст, ки ашъори каммоя, беарзиш ва аз масъулияти ҳунарӣ орӣ ба хонандаи закӣ писанд намеояд. Ба шеъри Субҳон Ҷалилов набояд аз оинаи чунин ақида нигоҳ кард. Чунки рубоиҳои ӯ, қитъа ё дубайтиҳояш самимӣ, сидқан, ҷигарӣ, дилнишин ва лоиқи ба такрор хондан ҳаст. Субҳон Ҷалилов сохта, сатҳӣ, беранг намегӯяд. Шеъри ӯ садои зангӯлаҳои ғами дили ӯст, ки аз диду тасаввуру мушоҳидаи ҳарлаҳзаина рӯ задаанд».

Барои он ки хонанда сабаби чунин номгузорӣ шудани китобро дарёбад, муаллиф навиштааст: - «Хаёл мекунам, бо будани модарам мо ҳам сокини қалъаи дил, мулки ободу зебову хостание будем, ки бо рафтанаш ба гӯристони куҳнае дар атрофи Қалъаи Сангин, аз қалъаи аввал чизе намонд, ҳама чиз фурӯ шикасту рехт, пареш хӯрду гум шуду аз миён рафт».

Субҳон Ҷалилов, воқеан, шеърро самимӣ,  содаву равону ҳадафрас мегӯяд:

Аз ҷамъи баландиҳо лаби боми ту бас,

Аз панди замон мазори ороми ту бас.

Аз нобудиҳо набуданат сахту гарон,

Аз доштаҳо шафоати номи ту бас.

 

Дар китоб, инчунин, навиштаҳои насрии муаллиф ҷой дода шудаанд, ки як навъ шарҳи ҳоли адабии ӯ ба шумор мераванд. Аз ҷумла, нигоштааст: - «Субҳон – номе будааст, ки очаам замони интизори фарзанд будан онро дӯст доштааст. Аз забони ӯ шунида будам, ки гуфта буд: - «Ҳамин ном яке ба гӯшам ширин расид...».

Ҳамин тавр, нашри китоби Субҳон Ҷалилов туҳфаи арзишмандест ба ҳаводоронаш.

 

Абдулқодири РАҲИМ, «Ҷумҳурият»