(Эссе)

 

Ибтидои солҳои 90–уми асри ХХ давлати абарқудрати Иттиҳоди Шуравӣ завол ёфт ва понздаҳ давлат, аз ҷумла Ҷумҳурии Тоҷикистон, истиқлоли комил ба даст овард. Мутаассифона, баъди ба даст овардани истиқлолият дар кишвари мо ҷанги шаҳрвандӣ шуруъ гардид. 

Махсусан, вазъият дар марказ ва ҷануби Тоҷикистон бениҳоят мураккаб буд. Дар чунин шароити басо мушкил, ки миллат дар вартаи нестшавӣ қарор дошт, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба саҳнаи сиёсат ворид гардиданд. Дар Иҷлосияи ХVI Шурои Олӣ ин марди хирадсолор ба ҳайси Раиси Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон интихоб шуданд. Ба Раиси Шурои Олии навинтихоб аз давлати абарқудрати шуравӣ мероси кироие боқӣ намонда буд. Ин шахсияти таърихӣ тавонистанд бо ақлу заковат, хираду дурандешӣ бо ҳазорон заҳмату талош мамлакатро дар заминаи холӣ ба по хезонад.  Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар он рӯзгор ба мардуми гуреза муроҷиат намуданд: «Ман ба шумо сулҳ меорам», «Ҳамдиёрони азиз, ба Ватан баргардед», «Ба шумо кӯҳи тилло ваъда намедиҳам, аммо як пораи ноне, ки дорем, бо ҳам мехӯрем». «Ман ба ҳар яки шумо дар давраи барои Ватан хеле душвор муроҷиат карда, ба ақлу заковати шумо, ки ворисону фарзандони барӯманди  тоҷик ҳастед, бовар мекунам. Ман қасам ёд мекунам, ки тамоми донишу таҷрибаамро барои дар ҳар як хона ва ҳар як оила барқарор шудани сулҳ равона карда, барои гулгулшукуфии Ватани азизам садоқатмандона меҳнат мекунам. Барои ноил шудан ба ин нияти муқаддас, агар лозим шавад, ҷон нисор мекунам, чунки ман ба ояндаи неки Ватанам ва ҳаёти хушбахтонаи халқи азияткашидаам бовар дорам».

Албатта, буданд нафароне, ки баргардондани гурезаҳоро намехостанд, ҳатто, ба Сарвари кишвар дар ин маврид фишор меоварданд. Роҳбари давлат ба ақлу заковати фитриашон Ҳукумати фалаҷгаштаро аз сари нав таъсис дода, барои ташкили давлати навини миллӣ тамоми гурезаҳоро ба Ватан баргардонданд ва ба рушди давлати миллӣ корро оғоз карданд. 

Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар ҷомеа неруи созандаеро рӯйи кор оварданд. Ин аст, ки мардуми кишвар дар атрофи ӯ муттаҳид гардида, ба неруи бузурги созанда табдил ёфтанд. Аз рӯзҳои аввали ба сари қудрат омадани Пешвои миллат таъсиси давлати ҳуқуқбунёд, хотима бахшидани ҷанги шаҳрвандӣ, таъмини сулҳу субот, баргардондани гурезаҳо ба Ватан ва расидан ба ваҳдати миллиро вазифаи аввалиндараҷаи худ қарор доданд. Ба Сарвари маҳбубамон муяссар гардид, ки ваъдаҳояшро амалӣ гардонад. Аввал ҷанги шаҳрвандиро дар қаламрави Ҷумҳурии Тоҷикистон хотима бахшид. Муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо мухолифин 27 июни соли 1997 дар шаҳри Москва Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва созгории миллиро ба имзо расонданд. Баъд аз ин ҳамасола дар кишвар 27 июн ҳамчун Рӯзи Ваҳдати миллӣ ҷашн гирифта мешавад. 

Пас аз итмоми ҷанги шаҳрвандӣ масъалаи гузариш ба низоми нави иқтисодӣ барои Пешвои миллат вазифаи ниҳоят муҳим ба ҳисоб мерафт, вале эҳёи иқтисодиёти фалаҷшуда ҷидду ҷаҳди шабонарӯзиро тақозо мекард. Гирифтани пеши роҳи фалаҷшавии минбаъдаи иқтисодиёти мамлакат, ободсозии харобиҳои ҷанг ва ба маҷрои фаъолияти созанда ворид намудани ҳаёти иқтисодии кишвар ба қатори дастовардҳои бузурги Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон марбут аст. 

Маврид ба зикри хос аст, ки барои эҳёи фарҳангу таърихи тоҷикон ва ба ҷаҳониён ошно намудани ин миллати куҳанбунёду тамаддунофар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон асарҳои мондагори илмӣ-таърихӣ, аз ҷумла «Аз Ориён то Сомониён», «Тоҷикон дар оинаи таърих», «Чеҳраҳои мондагор», «Уфуқҳои Истиқлол» ва «Забони миллат - ҳастии миллат»-ро навиштанд. 

Дарвоқеъ, Пешвои миллат чун сарнишин киштии миллатро аз вартаи ғарқшавӣ наҷот дода, беосеб ба соҳили мурод расонданд. Ин корнамоиҳои муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, вориси ҳақиқии тахти Сомониён, ҳеҷ гоҳ аз ёди мардуми тоҷик зудуда намегардад ва дар таърих бо ҳарфҳои заррин  навиштаю ҷовидонӣ боқӣ хоҳад монд.   

 

Маҳмуд ШАРИФЗОДА, 

хонандаи синфи 11-и Литсей 

барои хонандагони болаёқати шаҳри Бохтар