Боиси зикри махсус ва сипос аст, ки Нашрияи расмии Ҷумҳурии Тоҷикистон – «Ҷумҳурият» ба хотири гиромидошти қаҳрамонҳои Тоҷикистон озмун эълон менамояд. Ин сабаб гардид, ки ба рӯзгори шахсони воқеан, арзандаву ҷонфидои миллат, аз ҷумла Садриддин Айнӣ, Мирзо Турсунзода, Бобоҷон Ғафуров, Нусратулло Махсум, Шириншоҳ Шоҳтемур, беҳтару бештар ошноӣ пайдо бикунем. Дар ҳақиқат, дар саҳифаҳои рӯзнома матолиби ҷолибу хонданӣ, таҳлиливу таҳқиқӣ ба табъ расиданд. Мутолиаи онҳо моро на танҳо ба рӯзгору кори онҳо шинос кард, балки ба ин васила дарёфтем, ки чӣ қадар фоҷиаҳо бар сари миллатамон омада будааст. Фитнаҳои бисёр барангехтаанд, то ин миллат дигар арзи ҳастӣ накунад.

Ман ҳамчун омӯзгор ба шогирдон, фарзандон аз ин хусус ёдовар мешавам. Ба дигар дӯстон мегӯям,  ки  ҳатман  ин  рӯзнома,  яъне «Ҷумҳурият»-ро мутолиа бикунед, то ба ҳақиқати таърихӣ ошно бишавед. Ҳамзамон, он барои васеъ гардидани ҷаҳонбинии хонанда мусоидат мекунад.

Ҳолиё матолиби ҷолибу арзишманд аз саҳифаҳои он дар бораи ҷонфидоии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро мехонаму таърихи зинда пеши чашмам ҷилвагар мешавад. Ӯ, дар ҳақиқат,  наҷотбахши  миллат  аст. Ба бахти мо – тоҷикони ҷаҳон ва тоҷикистониён давлату миллатро на танҳо аз вартаи нестӣ раҳонид, балки бештар аз пештар маъруфу маҳбуби оламиён гардонид.

Ҳамаи матолиби озмунӣ арзандаи китобанд, яъне бояд дар шакли китобҳои алоҳида  ба нашр бирасанд ва дар тамоми муассисаҳои таълимии кишвар мавриди истифода қарор бигиранд. Ҳамин тавр, бояд китобҳо бо теъдоди зиёд ба табъ бирасанд. Дар бораи кору рӯзгори қаҳрамонони Тоҷикистон бояд ҳар шаҳрванд, донишҷӯ, хонандаи муассисаҳои таҳсилоти миёнаи умумӣ маълумоти зарурӣ дошта бошанд.

 

Фирӯза МИРЗОЕВА,

омӯзгори МТМУ № 50, 

ноҳияи Сино