Дирафши Коваёнии тоҷикон, ки замоне ба рағми зулму истибдоди заҳҳокӣ сар барафрохта буд, имрӯз бо намову рангу шакли зебо ва саршор аз мазмуну ҳаводиси таърихи куҳан дар Душанбеи азиз ва тамоми гӯшаву канори кишвар парафшонӣ дорад. Аслан, ин як порча матои серанга дар сиришти худ маъноҳои зиёди маънавӣ, ба монанди ватандӯстӣ, сарбаландӣ, истиқлолхоҳӣ, озодипарастӣ ва хештаншиносиро дорост. Ин як намодест, ки ба ҳама соҳаҳо рабт дорад.

Аз ҷумла, дар соҳаи ҳарбӣ муқаддастарин ва пурмасъулияттарин вазифа посбонии парчам аст. Касе, ки зери парчами махсуси қисми ҳарбӣ ва дигар сохторҳои қудратӣ посбон аст, дар мураккабтарин лаҳзаҳо ва таҳдиди хатарҳои гуногун набояд парчамро танҳо гузорад. Ба дасти душман насупорад, зеро аз тарафи адӯ сарафканда шудани парчами қисми ҳарбӣ маънои аз байн рафтани қисми ҳарбиро дорад.

Воқеан, парчам дар ҳарбу зарб ва дифои меҳан ҷойгоҳи махсус дорад. Ёд овардани он, ки барои барафрохтани Парчами давлати шуравӣ дар Рейхстаги шаҳри Берлин чи қадар сарбозону афсарони шуҷоъ, аз ҷумла ҷавонмардони бебоку далери тоҷик, ҷон бохтаанд, кофист, ки қадру қимати парчамро дар муайян кардани обрӯ ва қудрати Ватан дарк кунем. 

Дар бисёр чорабиниҳои бошукӯҳ, махсусан дар чоарбиниҳои варзишӣ, кас мехоҳад тоҷик будани худро ба оламиён эълон кунад ва нишон диҳад, ки аз Тоҷикистон омадааст. Аммо дар байни ҷамъи бешумори одамон намешавад бо садои баланду пурғирев ин корро кард. Маҳз дар чунин лаҳзаҳои ҳассос Парчами кишвар ба додамон мерасад, қуввати диламон мешавад. Одамони атроф аз парафшонии парчами дастамон зуд пай мебаранд, ки мо тоҷикем.

Имрӯз Душанбеи нозанинро маҳз бо Парчами парфишонаш мешиносанд. Махсусан, вақте аз тарафи дараи Варзоб вориди шаҳр мешавед, нахуст Парчам ба чашматон расида, дилатонро шодиву фараҳ мебахшад, оромиш меёбед, ки боз дар пойтахти кишвар ҳастед. Ҳар боре хешу ақрабо ба дидор оянд, ҳатман хоҳиш мекунанд, ки ба зери Парчами миллӣ баред. Бо ифтихор ба тамошои он равон мешавем. Аз диданаш ғайриихтиёр ҳисси фараҳмандӣ дар вуҷудамон боло мешавад.

Ифтихори ҳамватанонро аз ин Парчами зебову диданӣ ҳар рӯз мебинаму меболам. Аммо дар баробари ин, бисёр мехоҳем, ки ҳисси ифтихору нозидани ҷавонони мо бо донишу савод ва ихтирову навовариҳо тавъам бошад. Оҳиста - оҳиста бояд дарк кунем, ки ҳадафи асосии муқаддасоти миллӣ воситаи муҳими роҳкушоиву ояндасозии ҷавонон ва муаррифии Тоҷикистон ба ҷаҳониён аст. Зеро кас медонад, ки барои кадом халқу миллат ва барои кадом ҳадафҳои олӣ зиндагӣ ва фаъолият дорад. Дарк мекунад, ки фардо сари баланди ӯ сари баланди фарзандони ӯ ва ҳамин давлати соҳибистиқлол аст.

 

Фарзона ҲОШИМӢ,

омӯзгори гимназияи «Кафолат», ноҳияи Сино