Ин мисраи асосгузори адабиёти классикии тоҷик Абуабдуллоҳи Рӯдакӣ, барҳақ, баҳри ононе гуфта шудааст, ки аз ҳаводиси аввали солҳои 90 -ум дар Тоҷикистон дарси ибрат наомӯхтаанду он рӯзҳои барои миллати мо нангину сангинро хеле зуд фаромӯш кардаанд. Чаро дар миёни мо - шаҳрвандони сарбаланди сарзамини фарҳангпарвар ҳанӯз ҳам нафароне ба мисли Мирзобоқӣ ёфт мешаванд, ки тариқи интернет бо ҳар гуна андешаҳои ботил андешаи мардумро вайрон намуда, оромиши кишварро ба ҳам рехтан мехоҳанд. Магар аз пайомаде, ки бар асари ҷангҳои таҳмилӣ дар Афғонистон ба вуқуъ омадаву ҳаёти мардумонашро боз ҳам тоқатфарсо намудааст, ҳанӯз ҳам сабақ нагирифтаем?

Ҳанӯз, ки дер нашудааст, биёед аз тақдири ҳамсоягони худ – мардуми Афғонистони  решаи амнияташон хокхӯрда андешаи амиқе намоем. Магар ҳамин ба ду гурӯҳи ба ҳам муқобил ҷудо гаштану бо ҳам муддати тулонӣ зиддият нишон додани низомиёни Афғонистон набуд, ки оқибат толибони иртиҷоъпараст ба сари қудрат омаданд. Акнун бубинед, ки онҳо бо мардумашон чӣ кор карда истодаанд. Чаро дидаву дониста амнияти Ватани хеш - Тоҷикистони рӯз ба рӯз ба кишвари рӯ ба рушду нумӯдоштаро халалдор созем?! Чаро боре он мисраеро, ки адиби классикиамон гуфтааст, яъне:

Сад бор бадӣ кардиву раҳми ту наомад,

Хубӣ чӣ бадӣ дошт, ки як бор накардӣ., 

- ро ба ёд наорем? Охир метавон аз бадиҳо ҳазар намудаву ҷойи он рӯ ба некӣ овардаву Тоҷикистони маҳбуби худро бо Сарвари азизи миллату давлати хеш дӯст дорему эҳтиром гузорем.

Ман як нафар омӯзгорам, ки дар музофот фаъолият дорам. Сари чанд вақт ба аёдати хешовандон ба пойтахт меоям, ба биноҳову гулгаштҳои тару тозаи он  назар дӯхта шукр мекунам, ки Тоҷикистон, бахусус пойтахти нозанини он, ба ин зудӣ симои худро дигаргун менамояд. Ба мо барои дӯст доштану аз амнияти Ватани азиз шукргузорӣ намудан чӣ намерасад?

 

Мавзуна  РАҶАБОВА, 

омӯзгори  Коллеҷи  тиббии 

шаҳри  Ҳисор