Дар андешаву тафаккури гузаштагони миллати мо фарҳанги сулҳ ҳамеша мақоми марказӣ дошт. Дар сӣ соли истиқлол ва ба шарофати сиёсати сулҳҷӯёнаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон  мафҳуми  истиқлоли миллӣ якҷо бо ваҳдати миллӣ ба таври васеъ таҳаввул ёфта, тамоми аҳли ҷомеа, новобаста аз аҳдофи сиёсӣ, мавқеи иҷтимоӣ ва эътиқоди динӣ дар атрофи арзишҳо, мафҳумҳо ва манфиатҳои умумимиллӣ ҷамъ омаданд. 

Имсол мардуми шарафманди Тоҷикис-тон 25-умин солгарди ба имзо расидани Созишномаи истиқрори сулҳ ва созгории миллӣ дар Тоҷикистонро ҷашн мегиранд. Ин рӯзи таърихофарин на танҳо ба ҷанги шаҳрвандӣ хотима бахшид, балки давлату миллати моро аз завол ва парокандагӣ наҷот дод.

Дар шароити ноором ва назми навини ҷаҳонӣ, дар ҳоле ки Осиёи Марказӣ ва дар маҷмуъ, ҷаҳон даргири буҳронҳои шадиди сиёсиву амниятӣ, иқтисодиву иҷтимоӣ ва беҳдоштиву фарҳангист, моро зарур аст, ки пеш аз беш ба таҳкиму тақвият бахшидани ваҳдати миллӣ ва  сулҳу субот саҳмгузор бошем.  Имрӯз  вазъияти ҳамсоякишвари мо – Афғонистон бо зуҳур ва қудратхоҳии дубораи "Толибон" дар пайи хиёнати таърихии хоҷагони хориҷиву ватанӣ ба сурати тӯфони хашмгин сарзамини ранҷвари кишвари ҳамсояи моро вайронтар мекунад.

Ҷаҳонишавӣ ба вусъатёбии муборизаҳои мафкуравӣ барои ғасби шуур ва тафаккури одамон мусоидат мекунад. Дар ин марҳилаи сарнавиштсоз  танҳо ҳамон давлат ва миллат наҷот меёбад ва ба сатҳи иззатмандиву саодат мерасад, ки агар насли наврасашро дар пояи хираду маърифат тарбият намояд. Аз ин рӯ, ягона омиле, ки боиси наҷоти халқу миллат мегардад ин ба насли имрӯза фаҳмондани равандҳои ҷаҳони муосир  ва бедор намудани эҳсоси худшиносӣ дар ниҳоди онҳо мебошад. Худшиносӣ ва ҳувиятхоҳии мо имрӯз ба се неруи муқтадир такя мекунад: 1) Мерос; 2) Хотира; 3) Мансубият.

Пешвои миллат дар Паёми навбатиашон таъкид намуданд, ки мо бояд пеш аз ҳама аз таърихи пурғановати хеш, ҳувияти миллӣ, асотири таърихӣ, ҳофизаи таърихӣ воқиф бошем ва онро арҷ гузорем. Ифтихор аз гузаштаи таърихи куҳанбунёд вақте дар ниҳоди мо  пайдо мешавад, ки агар аз он огоҳии амиқ дошта бошем ва онро мояи омӯзиш, ибрат ва шукӯҳмандии хеш қарор бидиҳем. Дар ҳақиқат ватандорӣ, ҳувиятхоҳӣ ва худшиносии миллии мо аз гиромидошти суннат ва анъанаҳои гузаштагони мо такомул меёбад, зеро танҳо суннат метавонад таҷрибаи иҷтимоӣ ва фарҳангии як  наслро ба насли дигар интиқол бидиҳад ва анъана бошад устувории фарҳангро таъмин мекунад. Барои ҳамин моро зарур аст, ки худшиносии миллиро як ҷузъи худшиносии миллии замони имрӯза қарор бидиҳем. Бо диду нигоҳи нав, тафаккури созанда  ва имконоту таҷриба онро бо назардошти талаботи замони муосир  густариш бахшем ва дар ростои кӯшишҳои таҳаввулоти ҷиддии ҷомеа   ва ислоҳи камбуду норасоиҳо саъю талош варзем.

Низоми густурдаи давлатдорӣ танҳо аз мавҷудияти ваҳдати комил тақвият меёбад. Арзишмандтарин ҷанбаи ҳастӣ ва саодати инсоният ваҳдат аст. Дар раванди бошитоб ҷаҳони моддигарои имрӯза дучори таҳаввулоти дунявӣ аст. Дар баробари дигар падидаҳои нохушоянди ҷаҳонишавӣ яке аз падидаҳои хеле хатарзо, ки ба пояи давлатдорӣ ва оромишу иттиҳод сахтарин зарба мезанад, ин таассуб аст (мағзҳои заҳролудшуда). Аз таърихи башарият ба мо маълум аст, ки аз сапедадами таърих ду неруи ба ҳам муқобилу оштинопазир ба ҳам рақобат доштаанд. Яке маърифат, ки сарчашмаи тамоми илмҳои башарият аст ва дигаре ҷаҳолат, яъне ифрот, хиёнат, фисқу фуҷур, ваҳшоният, ҷаҳл ва торикии донишу имон.

Аз ҳама амали зишт ва ботил ин хиёнат ба халқу Ватан аст. Имрӯз гурӯҳҳои ғаразнок ва тамаъҷӯй, ифротиёни наҳзатӣ таҳти роҳбарии шахсони тундрав халал расондан ба оромиши кишвари мо иттилоотро ягона василаи муборизаи худ қарор дода, бо амвоҷи сиёҳолуди тарғибу ташвиқи кӯтоҳандешонаи хеш мағзҳои ҷавононро мешӯянд. Мардумро ба хунрезӣ, парокандагӣ, яъне ҷиҳоди сағир даъват мекунанд. Равоншиносон бар он ваҳдати назар доранд, ки дар радифи иллатҳои равонии инсонӣ, манфуртарин беморӣ ин бахилӣ, иғвоандозӣ, туҳмат ва бадбинӣ мебошад. Ин ифротиёни дастомӯзи аҳриманӣ бо ҳазёноту дурӯғпароканиҳо, қудратҳои дурӯғин ва ақидаҳои бебунёди хеш ҳеҷ гоҳ ба ҳадаф намерасанд.

Бо назардошти  таҳлилу баррасии  чунин зуҳурот  ва хабарҳои беаслу бебунёд, таҳдиду хатарҳои равонӣ ва ҷангҳои ноҷавонмардонаи иттилоотии душманон ва бадхоҳони миллати тоҷик моро зарур аст, ки  бо зиракии сиёсӣ, дониши васеъ, ҷаҳонбинии дақиқ, имконот, таҷриба,  шуури  дунёдаркӣ  дар атрофи Асосгузори  сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат,  Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон  сарҷамъ шуда, ба рукнҳои муҳимтарини давлату давлатдорӣ имон дошта бошем.

Ҷавонон, ки маҳаки асосии миллат, сутуни устувори бинои давлатдорӣ ва неруи созандаву пешбарандаи ҳаёт ҳастанд ва тазоҳури ҳадафу ормонҳо ва умед ба ояндаи нек дар симои онҳо таҷаллӣ меёбад, бояд пайваста бикӯшанд то ки бо иқтидору қуввати ҷавонӣ барои тай кардани роҳи саодат ва камолоти маънавӣ талошҳои бедареғ варзанд. Мо бояд бо фарру фарҳанги азалии хеш мабдаъ ва маоди ваҳдати асливу азалиро дар зеҳни насли имрӯзу фардо беш аз пеш бедор намоем.

Мо бояд дар ҳама ҳолатҳо масири илму донишро дунбол кунем. Руҳи ваҳдати аслиро тавассути омӯзиши таъриху фарҳанг дарк намуда, тақвият бахшем. Дар ҳамовозӣ бо паёмҳои ваҳдатбахши Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон рисолати худро ҷойгиртару муассиртар анҷом дода, Тоҷикистони азизи худро аз ин беш  ба авҷи пешрафту ифтихор бирасонем.  

Тули таърих миллати тоҷик дар ҳама марҳалаҳои ҳассос вазифаи танзимгарии сулҳро бар дӯш дошт, зеро ҷанг ибтикорот ва халлоқиятро ҳамеша ба ҳошия меронад. Умедворам, ки имрӯз низ мардуми тоҷик чун посдори сулҳ анъанаи бузурги ниёгони хешро идома бахшида, Тоҷикистони азизро аз ин беш ба авҷи пешрафту ифтихор мерасонанд. 

                             

Рудобаи МУКАРРАМ,

раиси Кумитаи иҷроияи Харакати 

ваҳдати миллӣ ва эҳёи Тоҷикистон