Ходими намоёни давлативу ҷамъиятӣ, адибу рӯзноманигори шинохтаи тоҷик аз зодбумаш деҳаи Ғешии шаҳри Ваҳдат ба шаҳри Душанбе омада, донишҷӯи факултаи филологияи тоҷики Университети давлатии Тоҷикистон ба номи В.  Ленин (ҳоло Донишгоҳи миллии Тоҷикистон) шуд ва дар ҳамин ҷо сабзид.  

Фаъолияти меҳнатиашро аз соҳаи матбуот оғоз намуда, дар вазифаҳои ходими адабӣ, котиби масъул, муовини муҳаррири рӯзномаи «Комсомоли Тоҷикистон» (ҳоло «Ҷавонони Тоҷикистон»), хабарнигори махсуси рӯзномаи «Комсомольская правда» дар Тоҷикистон, муҳаррири рӯзномаҳои «Комсомолец Таджикистана» ва «Тоҷикистони советӣ», котиби масъули ҳафтаномаи «Сухан», муҳаррири ҳафтаномаи «Навиди бозаргон», муовини муҳаррири моҳномаҳои «Фарҳанг»-у «Тоҷикистон» ва  сармуҳаррири маҷаллаи «Помир» буд. 

Чанд сол вазифаҳои мудири шуъбаи тарғиботи Кумитаи ҳизбии шаҳри Душанбе ва мудири шуъбаи маданияти Кумитаи Марказии Ҳизби коммунисти Тоҷикистон, вазири фарҳанги ҷумҳурӣ, муовин ва раиси Иттиҳодияи «Тоҷиккино» ва сардори раёсати равобити байналмилалии Вазорати фарҳангро бар дӯш дошт. Солҳои 1987 – 1990 вакили Шурои Олии Тоҷикистон буд. 

Соли 2002 узви Шурои машваратии Академияи фарҳанги мамолики Осиёи Миёна интихоб мегардад. Чандин сол вазифаи раиси Ҷамъияти дӯстии Тоҷикистону Афғонистонро иҷро кард. Узви иттифоқҳои нависандагон ва ходимони театрии  Тоҷикистон буд. 

Фаъолияти адабии Нурмуҳаммад Табарӣ гуногунпаҳлу буда, очерку публитсистика, наср ва драматургияро дар бар мегирад. Мавсуф муаллифи бист маҷмуаи ҳикояву намоишнома ва очерку мақолаҳост.  Осори мансуру драмавии ӯ дар маҷмуаҳои «Роҳҳои дуру наздик», «Ин баҳор чӣ меорад?», «Дарёи нур» (ҳаммуаллиф бо Раҷаб Мардон), «Дар чорсӯ», «Чорсӯ» ва «Чархи гардон» дастраси хонандагон гардидаанд.

Драмаҳои машҳури ӯ, амсоли «Дар чорсӯ», «Санги осиё», «Кафшҳои Абулқосим», «Шикори аҷинаҳо» (дар ҳамқаламӣ бо Т. Аҳмадхонов ва С. Юрйев), «Дод чист, бедод чист?» («Паёми Зардушт»), «Вагони охирин», «Тарс» ва «Хӯсаҳо», «Гирдбод»,  «Духтари ҳамсоя» (ҳамроҳи Ҳабибулло  Абдураззоқов ва Мирзоватан Миров)-ро дар театрҳои кишвар ва мамолики гуногуни олам борҳо пешниҳоди мухлисони ин навъи санъат шудаанд.

Нурмуҳаммад Табарӣ яке аз тарҷумонҳои чирадасти ҷумҳурӣ эътироф шуда буд. Асарҳои «Се хоҳарон»-и Антон Чехов,  «Кафшҳои Абулқосим»-и Иван Франко, «Вақте ки шаҳр хуфта буд»-и Александр Чхеидзе, «Лавҳаҳои инқилобӣ» ва «Ба пеш, ба пеш!»-и Михаил Шатров, «Вопасин падаршоҳ»-и Азат Абдулин, «Аждар Мартин»-и Ҳелмут Сенкер, «Шабпарак хоб дид» ва «Афъимори марҷонӣ»-и Тимур Зулфиқоров, «Манзили сӯхта»-и Серо Хонзодян, шеърҳои мансури Иван Тургенев, романи «Намаки замин»-и  Георгий Марков (дар ҳамқаламӣ бо М. Шаҳобиддинов), «Панднома»-и Абайро ба тоҷикӣ гардондааст.

Хизматҳои Нурмуҳаммад Табарӣ бо унвони баланди Корманди шоистаи Тоҷикистон қадр гардида, барандаи ҷоизаи Иттифоқи журналистон ба номи Абулқосим Лоҳутӣ мебошад. Ҳамчунин, барои саҳм дар рушди робитаҳои адабӣ бо медали «Остона»-и Ҷумҳурии Қазоқистон сарфароз гардидааст. 

Ёди неки устод дар қалби наздикон, ҳамкорону шогирдон ва дӯстдорони каломаш то абад боқӣ мемонад. 

 

«ҶУМҲУРИЯТ»