Шиносоии ман бо Ҳафизулло Раҷабов наздик 45 сол қабл, дар ҷараёни шомилшавӣ ба шуъбаи тайёрии Донишгоҳи давла-тии Тоҷикистон ба номи Владимир Илич Ленин ба вуқуъ пайваст. Дар шуъбаи тайёрӣ, асосан, он нафароне таҳсил мекарданд, ки баъди хатми мактаб ба истеҳсолот рафтаву то андозае собиқаи корӣ андӯхта бо нияти донишҷӯ шудан ба шуъбаи тайёрӣ омадаанд. Бинобар ин, дӯсти нави ман аз ҷумлаи онҳову дар синну сол аз ман калонтар буд. Баъдан, дар ҷараёни таҳсил воқиф ҳам шудем, ки Ҳ. Раҷабов низ аз мо чанд соле пештар хатми мактаби миёна карда, ду - се сол дар Корхонаи истеҳсоли хишти шаҳраки Ғончӣ ва Корхонаи “Ленинободсельмаш”-и ноҳияи Спитамен (он замон Нов) фаъолият доштааст. Бар замми ин, ду соли хизмати ҳарбиро адо намудааст, яъне, аллакай, то андозае талхиву ширинии ҳаётро чашидаву ба зиндагии му-стақилона омода шудаву баъд паҳлуи мо хатмкунандагони ҳамонсола ба омӯзиши курси тайёрӣ пардохтааст. Билохира, ӯ ба риштаи забон ва адабиёти русу банда ба риштаи забону адабиёти тоҷик дохил шудем. 

Аз ҳамон солҳо дар ҳар мулоқот паси як пиёла чой менишинем. Инсонест, ки дар атрофи худ одамонро сарҷамъ ва ба кори нек ҳидоят карда метавонад. Муҳимтар аз ҳама, дар муносибат миёни инсонҳо донаи меҳру муҳаббат мекорад. Ин сифатҳои шиноси деринамро на ба хотири бо ӯ нонунамакхӯр буданам менависам, балки барои он рӯйи қоғаз меоварам, ки ҳамарӯза аз забони нафарони бо ӯ шинос аз одаму одамгариаш бисёрҳо мешунавам. Билохира, чун як қаламкаш аз рисолати бардӯшги-рифтаам канораҷӯӣ кардан наметавонам, менависам. 

Имрӯз, дар замоне, ки дӯстони даврони донишҷӯӣ хеле зуд рафоқаташонро қатъ мекунанду аз ин давраи тиллоӣ ёд намеоваранд, ба қадри айёми ҷавонӣ намерасанд, афсӯс мехӯрам. Дар қалби аксари ҷавонони замони мо меҳри пулу сарват ва мансабу ҷоҳталабӣ ҷой шудааст. Мусаллам аст, ки дар ин ҳолат барои дӯстӣ дар дили онҳо ҷой ҳам намемонад. Чӣ хуб буд он замона, ки мо дар байни худ фарқиятро дар синну сол намедидем. Ҳама чун бародару хоҳар бо ҳам муносибат доштем, як унвон ҳамаро муттаҳид мекард - донишҷӯ. Ҳама беғаразона таҳсили илм мекардему ҳамзамон риштаи дӯстӣ миёнамон, сарфи назар аз кадом маҳал будан, мустаҳкам мегашт. 

То ба синни нафақа расидан, ин дӯсти азизи мо ба ҳайси мудири шуъбаи комиҷроияи вакилони халқи ноҳия, муовину ҳам раиси Ҷамоати деҳоти Нов, мудири шуъбаи масоили иҷтимоӣ - фарҳангии ноҳия, ҳам муовину ва ҳам раиси кумитаи иҷроияи ноҳиявии ҲХДТ фаъолият намудааст. Имрӯз бошад, раиси Шурои собиқадорони кумитаи иҷроияи ҲХДТ дар ноҳияи Спитамен аст. 

Вақте гузорам ба ноҳия афтад, бо ҳам дар кӯчаю хиёбонҳои ободу зебошудаи маркази ноҳияи Спитамен - шаҳраки Навкат қадам мезанем. Ба ӯ нафарони зиёде, хурду калони бо мо рӯбарӯомада, “раис”, “муаллим”, “устод”, - гӯён муроҷиат мекунанд ва поси эҳтироми онҳо ба дӯстам маро ба андеша мебарад. Меандешам, ки: “Шояд арзиши ҳастии ҳаёту қимати аслии гузашти умри инсон ана дар ҳамин муносибату муоширатҳои сарироҳӣ муайян шуда бошад”. 

 

Ҷовиди АШТӢ, “Ҷумҳурият”