Миллате, ки Парчами давлатияш таърихи чандинҳазорсола дорад;  миллате, ки аввалин Эъломияи ҳуқуқи башарро эҷод кардааст; миллате, ки абармардони илму адаб, нобиғагони суханвараш  ҷаҳонро тасхир кардаанд, табиист, ки пас аз садсолаҳои сарсониҳо ва дидани ҷабрҳои гарони таърих,  хунрезиву тороҷҳои бар сараш таҳмилгардида, имрӯз, ки ба озодиву истиқлолияти  таърихии худ расидааст, беш аз ҳар миллате ба қадри он мерасад ва эҳёи дубораи дурахшонеро ба сар мебарад.

Табиист, ки халқи хирадманди мо таҳти сарварии фарзандони ҷоннисору ватандӯсти худ аз аввалин рӯзҳои дарёфти Истиқлоли давлатӣ, пеш аз ҳама, аз паси эҳёи муқаддасоти миллии худ гардиданд, зеро ҳамин муқаддасот аст, ки моро раҳнамоӣ мекунад ва ба ҳадафҳои волои миллӣ раҳнамо мебошад. Эҳё ва устуворгардонии ҳар яке аз муқаддасоти миллии Тоҷикистони навин дар оғози Истиқлоли давлатӣ, аз ҷумла Парчами миллӣ, Нишони давлатӣ, Конститутсияи кишвар, Забони давлатӣ, Ваҳдати миллӣ ҳар яке чун ҳадафҳои баланди миллӣ дар партави дурахшони ифтихороти миллӣ, муҳаббат ба Ватан, эҳсоси масъулиятҳои баланди ватандорӣ сурат гирифтааст. 

Ҳамин муҳаббат буд, ки Парчами Тоҷикистон яке аз баландтарин парчамҳои ҷаҳон эътироф гардид, ҳамин муҳаббат буд, ки аксари кулли суннатҳои миллии тоҷикон, аз ҷумла Наврӯзи аҷам, эҳё ва эътирофи байналмилалӣ ёфтанд, ҳамин муҳаббат ва ҳадафҳои баланд буд, ки тамоми бузургдоштҳои миллии мо, ҷашну маросимҳои халқӣ ва шахсиятҳои бузурги миллиамон, нобиғагони илму адабамон дар сатҳи байналмилалӣ, бо дурахши тоза ва ифтихору обрӯи баланд, мавриди тантанаҳо қарор ёфтанд. Ҳамин муқаддасот аст, ки дар асоси онҳо давлати соҳибистиқлоли Тоҷикистон бо фурӯғи тоза дилпурона қомат меафрозад.

Хуллас, теъдоди дастоварду пирӯзиҳои Тоҷикистони соҳибистиқлоли мо, дар кӯчактарин замони таърихӣ, сиву як соли даврони Истиқлолияти давлатӣ бешуморанду пайваста идома доранд. Ҳар сол, ҳар моҳ, ҳар ҳафта, ҳар рӯзи замони Истиқлоли тоҷикон тиҳӣ аз дастоварду комёбӣ нест. Имрӯз симои кишвари нозанину шукуфони мо ба куллӣ дигар гардидаву ҳар бинандаро тасхир мекунаду ба ҳайрат мегузорад, ки халқи хирадпеша ва ватандӯсти мо чӣ гуна тавонист, дар ин марҳилаи кӯтоҳ  ин ҳама бунёдкориву ободиву созандагиҳо, ин ҳама эҳёи маънавӣ, ин ҳама муҳаббату пазироии ҷаҳониёнро ба даст оварад. Оре, ин халқест, ки вориси ростини устод Рӯдакӣ, аллома Сино, шайх Саъдӣ, Сайидову  Аҳмади Дониш аст ва даҳҳо бузургони эътирофшудаи олам аст.

Падида ва зуҳуроти барҷастаи наве, ки дар симои худ чеҳраи ҳама муқаддасоти миллии моро як намои ҷамъбастӣ медиҳад, ифтитоҳи майдони "Истиқлол" ва маҷмааи меъмории рамзи "Истиқол" дар пойтахти Ватани азизамон шаҳри Душанбе хоҳад буд. Ин муҷассамае,  ки ҳосили завқи баланд ва муҳаббати бегазанди Пешвои миллат ва халқи тамаддунпарвари мост, рамзи Тоҷи заррини миллати тоҷик ва Истиқлоли давлатии мост, ки ҳар бинандаро бо шаҳомат ва дурахши тиллоии худ мафтуну тасхир месозад.  Ҳузури ин муҷассама дар маркази кишвар ҳар фарзанди ин сарзаминро во медорад, ки бо муҳаббат ва садоқати бештар ба ҷониби ӯ , чун ба сӯи меҳроби муқаддаси муҳаббати Ватан рӯ оварем. Ин муҷассама моро пайваста аз масъулияти ватандорӣ, аз ифтихори миллӣ ва ҳадафҳои волои таърихии халқамон саршор нигоҳ хоҳад дошт.

 

Камол НАСРУЛЛО, 

Шоири халқии Тоҷикистон