Насли мо наслест, ки дар замони шуравӣ  ба дунё омадаву дар замони соҳибистиқлолӣ бузург шудааст. Кӯдакиву наврасии мо ба солҳои пурошӯби пасошуравӣ ва ибтидои сермоҷарои давлатдории навини тоҷикон рост омад. Бале, ин ибтидо нохуб буд. Ибтидое буд, ки мо, кӯдакон, дар он ранҷи гуруснагӣ мекашидем, аммо намедонистем чаро бояд шикамсерӣ нон нахӯрем.

Оре, мо насле ҳастем, ки дар кӯдакӣ орзуи хӯрдани қанду мавизу шоколад не, балки нон доштем ва борҳо аз модарон суол кардаем: чаро дигар нон намепазанд? 

Насле ҳастем, ки дар айёми кӯдакӣ нонамон сахти ҷавин буд ё аз ҷуворимакка (сад шукр, ки ҳоло кӯдаконамон чи будани нони ҷавинро намедонанд).

Насле ҳастем, ки ба ҳангоми наврасӣ имкони интихоби хӯроку либос надоштем (ҳоло фарзандонамон доранд). Ҳар чи ёфт мешуду мепухтанд, болаззат буду ҳар либосе меёфтему мепӯшидем, "беҳтарин".

Насле ҳастем, ки шоҳиди марги бародаронамон дар ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ шудаем.

Насли шоҳиди мотами модарони фарзандгумкардаи ҷигарсӯхта.

Насле, ки ҳанӯз ҳам навҳаву фиғони бонувоне, ки азизони дил - ҳамсафари ҳаёташонро дар ин ҷанг аз даст додаанд, дар гӯшамон садо медиҳад.

Мо насле ҳастем, ки баъзе ҳамсолонамон ҳанӯз дар ҳукми гул буданду неку бади дунёро намедонистанд,  ки қурбони ҷаҳолат шуданд.

Бале, мо насле ҳастем, ки бачагиямон пурғам гузаштаву аз он рӯзҳо хотироти нохуби барои як умр нозудуданӣ дорем. 

Мо насле ҳастем, ки….

Ва насли мо, ки акнун соҳибфарзанданд, ба он хотир, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро дӯст медоранду эҳтиром менамоянд, ки ба шарофати ӯ кишвар озоду ободу амн асту фарзандонашон дар фазои осоишта  бузург  мешаванд. 

Мавлуди Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон нахуст ба худашону аҳли оилаашон, сипас, ба кулли мардуми тоҷику тоҷикистониён, ки сулҳро барояшон асос гузоштаву фароҳам овардаанд, фархунда бод!

 

Аҳли эҷоди рӯзномаи «Ҷумҳурият»