Шумораи ҷашнии рангаи 70-саҳифаи рӯзномаи «Ҷумҳурият» хотирамро шод ва табъамро болида гардонд. Он аввали ин моҳ, яъне моҳи октябри соли равон, ба табъ расидааст. 

 

Бояд зикр бикунам, ки қариб тамоми умрамро ба соҳаи матбуот бахшидаам ва дар ин муддат рӯзномаҳои ҷашниву рангаи зиёдеро дидааму мутолиа кардаам. Ба ростӣ, ин шумораро беҳтарин шумора дарёфтам. Дар саҳифаҳои он маводҳои мувофиқу беҳтарин чи аз нигоҳи муҳтаво, чи аз нигоҳи тарзи эҷод таълиф ва ҷой дода шудаанд. Мавзуъҳои матлабҳо фарогир ва муҳиманд. Аз ин матлабҳо маълумоти фаровон андӯхтан мумкин аст.

Дар баробари шахсиятҳои маъруфу бузургсол эҷодкорони насли нав низ матлабҳои заруриро барои ҷомеа таълиф кардаанд, ки аз ояндаи неки онҳо, рӯзнома ва матбуоти даврӣ гувоҳӣ медиҳанд.

Суратҳои ҷолиб низ дар ин саҳифаҳо ба чашм мерасанд, ки ҳар кадом дар баробари баёни ҳақиқат, дастовардҳои кишвар бар асари сиёсати хирадмандонаи Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон як ҷаҳон маъно доранд.

Ба ман ороишу ҷобаҷогузории матлабҳо вобаста ба мазмуну мундариҷа низ бисёр писанд афтод. Дар ин шумора шеърҳои хубу равон низ, ки дастовардҳои беш аз сӣ соли замони истиқлол дар онҳо инъикос шудаанд, нашр гардидаанд. Ҳама ин шеърҳо бо як муҳаббату самимият ва дили гарм эҷод гардидаанд. Кас аз хонданашон ба ин хулоса меояд, ки мардуми кишвари мо ба дастовардҳои замони истиқлол аҷри махсус мегузоранд ва барои амнияти минтақа тамоми тадбирҳои заруриро меандешанд.

Шумора дар тарбияи ватандӯстии хонандагон, бешак, таъсири неки худро мегузорад.

Ман ба ҳамаи онҳое, ки дар нашри ин шумора ва омода сохтани матлабҳои дархӯри давру замон заҳмат кашидаанд, изҳори сипос менамоям. Дар баробари он, пешниҳод мекунам, ки матлабҳои ин рӯзнома дар шакли китоби алоҳида ба табъ расонда ва дастраси хонандагону ҳаводорон гардонда шаванд. Албатта, ин барои тарбияи наслҳои наврас ва ояндасози кишвар зарур аст. Ба яқин, бояд мо ва ояндагон ба қадри неъмати истиқлол, хидматҳои бузурги Сарвари давлат бирасем ва ҳамзамон, сидқан аҷр бигузорем.