Инсон бояд Ватани худро аз самими қалб дӯст дорад ва ҳамеша барои дифои он омода бошад. Аз таърих мо медонем, ки гузаштагонамон ҳамеша барои дифои Ватани хеш омада буданд ва барои истиқлоли худ мубориза мебурданд. 

Дар асри чордаҳ дар Хуросон ҳаракате ба вуҷуд омад, ки онро Ҳаракати Сарбадорон мегуфтанд. Шиори онҳо чунин буд: “Аз он ки ба душман таслим шавем, беҳтар аст сари худро ба дор бинем”. Аз ҳамин шиор низ номи Сарбадорон ба вуҷуд омадааст. Сарбадорон муддати чил сол бо муғулҳо мубориза бурданд ва ватани худро мардонавор аз онҳо ҳимоя карданд. 

Соли 1365 душман дар Самарқанд аз ҷониби Сарбадорон шикасти сахт хӯрд ва ҳукмронии 135 - солаи онҳо дар ин қаламрав ба анҷом расид.   

Мо - насли ҷавон бояд аз ватандӯстии онҳо ибрат гирем. Дар тули асрҳо одамони зиёде дар рӯи олам зиндагӣ карданд, аммо номи на ҳамаи онҳо дар саҳифаҳои таърих боқӣ монданд. Дар саҳифаҳои таърих номи онҳое боқӣ мемонад, ки дар роҳи ҳаққанд ва ҳамеша барои озодӣ мубориза мебаранд. Мутаассифона, дар саҳифаҳои таърих одамони бад ва буздил низ ҳастанд. Ҳангоми муҳосираи шаҳри Хуҷанд аз ҷониби муғулон тоҷирони зархариди Чингизхон ба шаҳр даромаданд. Ин тоҷирони зархарид шабона дарвозаҳои шаҳрро ба рӯи муғулҳо кушоданд ва ҳамин тавр шаҳри Хуҷанд забт гардид. Пас аз забти ин шаҳр мардум қатли ом шуданд. Дар ин ҳодисаи фоҷиаангез аз ҳама аламовараш он аст, ки моро ҳамватанони худамон ба душман фурӯхтанд. Чи тавре мегӯянд:

Ман аз бегонагон ҳаргиз нанолам, 

Ки бо ман ҳар чи кард, он ошно кард.

Мо набояд фаромӯш созем, ки бо некномӣ мурдан беҳтар аст аз бо бадномӣ зистан. Инсон бояд кӯшиш кунад, ки наслҳои оянда аз ӯ ибрат гиранд.

Барои ҳимояи роҳи ҳақ ва Ватан мо набояд тарсу ҳарос ба дил дошта бошем. Дар баробари дӯст доштани Ватан мо бояд бо қавму миллатҳои гуногун эҳтиром бигузорем, то ки ҳангоми ҳуҷуми душман аз як гиребон сар барорему шикасташ бидиҳем. Мисоли ин гуфтаҳо ҳодисаи соли 751 шуда метавонад. Дар ин сол лашкари 100 - ҳазораи Чин ба ҳудуди Осиёи Миёна ҳуҷум кард. Арабҳо, тоҷикҳо, ӯзбекҳо ва дигар халқиятҳо бо ҳам иттифоқ шуда, ба муқобили душманон мубориза бурданд. Дар муҳорибаи рӯди Танас лашкари иттифоқчиён ғалабаи комил ба даст овард. Бо дӯстиву иттифоқ халқҳои Осиёи Миёна тавонистанд сарзамини худро аз душман муҳофизат кунанд, зеро, "ба иттифоқ ҷаҳон метавон гирифт". 

Барои ҳимояи Ватан, марзу буми он бояд машқдида бошем. Аз ин рӯ, хидмат ба Ватанро қарз хондаанд. Ду сол ва ё як сол муддати зиёде нест. Дар ин давра кас ҷисману руҳан обутоб меёбад. Аз ин рӯ, хидмат дар Қувваҳои Мусаллаҳро мо худамон бояд бо руҳияи баланд, самимияти хос қабул карда битавонем. Яъне, барои хидмат худамон манфиатдор бошем ва ихтиёран, на бо даъват, сафарбар шавему муроҷиат бикунем. Хидмат дар Қувваҳои Мусаллаҳи кишвар, воқеан, хидмат ба Ватан ва модар мебошад.

 

ШАРИФЗОДА Маҳмуд Муҳаммадӣ,

донишҷӯи соли аввали сиёсат ва идораи

давлатии факултети фалсафаи 

Донишгоҳи миллии Тоҷикистон