Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон терроризм ва экстремизмро вабои аср ва хатаре чун силоҳи ядроӣ арзёбӣ намудаанд, ки он ба амнияти ҷаҳон ва ҳар як сокини сайёра таҳдид мекунад.

Аз ин рӯ, моро зарур аст, ки аз як гиребон сар барорем, тамоми қувва ва малакаамонро баҳри мубориза бар зидди ин зуҳурот сафарбар намоем.

Ҳар яки мо мехоҳем, ки дар шароити оромию осоиштагӣ умр ба сар бурда, фарзандонамонро ба воя расонем, онҳо низ сиҳату саломат ва хушбахт бошанд. Лекин, дар бораи он, ки худи мо барои осудагию осоиштагӣ чи кор кардем, боре аз худ намепурсем.

Мисоли равшани ин маъракаи даъвати ҷавонон ба хизмати ҳарбӣ мебошад. Мутаассифона, бо вуҷуди теъдоди рӯзафзуни ҷавонони ихтиёран ба хизмат ҷалбшуда, ҳанӯз ҳам бархе аз ҷавонон бо ҳар роҳ мекӯшанд аз даъват ба хизмати ҳарбӣ саркашӣ кунанд. Онҳо, чун қоида, пеш аз маъракаи даъват ба Россия рахти сафар мебанданд ва агар ин кор ба онҳо даст надиҳад, ба хонаи хешу таборашон ба дигар минтақа рафта, то тамом шудани даъват пинҳон мешаванд. Волидон бошанд, на танҳо фарзандонашонро барои адо кардани хизмати ҳарбӣ, ки тибқи меъёрҳои Конститутсия вазифаи муқаддаси ҳар як шаҳрванд аст, ҳидоят намекунанд, балки худашон ба саркашӣ аз даъвати онҳо ба хизмати ҳарбӣ монеа эҷод мекунанд.

Ҳолатҳое низ ҷой доранд, ҷавононе, ки ба Ватан хизмат кардан намехоҳанд, ба доми идеологҳои ташкилотҳои террористию экстремистӣ афтида, манфиати онҳоро аз манфиати Ватан ва миллати худ авло мешуморанд. Дар бисёр ҳолатҳо ҷавонон ба доми ин ташкилотҳо ба воситаи интернет меафтанд, ки ин натиҷаи беназоратии онҳо аз ҷониби волидон мебошад. Чуноне ки маълум аст оқибати ин роҳи интихобкардаи онҳо ба ноумедӣ ва ҳатто марг оварда мерасонад.

Саркашӣ аз хизмати ҳатмии ҳарбӣ мутобиқи муқаррароти моддаи 343 Кодекси ҷиноятии Ҷумҳурии Тоҷикистон ҷиноят эътироф шудааст. Ба ҷавобгарии ҷиноятӣ на танҳо шаҳрвандоне, ки аз даъват саркашӣ мекунанд, инчунин, нафароне, ки ба онҳо дар содир намудани ин ҷиноят мусоидат намудаанд, аз ҷумла падарону модарон, хешу ақрабо ва дигар наздикон низ, кашида мешаванд. Тибқи талаботи моддаи 36 Кодекси ҷиноятӣ ташкилкунанда, таҳриккунанда ва ёрдамчӣ шарикони ҷиноят маҳсуб ёфта, дар ҳолати дар кирдорҳояшон мавҷуд будани аломатҳои таркиби ҷиноят дар назди қонун ҷавоб мегӯянд.

Пешвои миллат борҳо таъкид кардаанд, ки хизмати ҳарбӣ дар сафҳои Артиши миллӣ на танҳо қарзи муқаддаси фарзандӣ, балки мояи ифтихор ва шарафи бузург аст. Хизмати ҳарбӣ ба ҳар як ҷавонмард мактаби ҷасорату матонат, дӯстиву рафоқат ва худогоҳиву меҳанпарастӣ маҳсуб меёбад. Ҳар нафаре, ки худро фарзанди Тоҷикистони озоду соҳибихтиёр медонад, набояд лаҳзае ин қарзи муқаддаси худро фаромӯш созад.

Мо бояд тамоми саъю кӯшишамонро ба он равона намоем, ки ҷавононро дар руҳияи худшиносию худогоҳӣ, ватандӯстӣ, хизмати содиқона ба халқу Ватан, оштинопазирӣ нисбат ба терроризму экстремизм, бегонапарастӣ ва ҷинояту ҷинояткорӣ тарбия намоем, зеро маҳз ҷавонон омили асосии пешравӣ, ободӣ ва ояндаи дурахшони мамлакати мо мебошанд.

Мебояд, ки дар гирди роҳбарияти сиёсии мамлакат гирд оем, сиёсати хирадмандонаи Пешвои миллатро аз рӯи виҷдон, аз сидқ бо тамоми ҳастиамон дастгирӣ намоем ва нагузорем, ки нохалафе бо нияти нопок ба сарзамини аҷдодиву биҳиштосои мо қадам газорад.

 

Идибек СОБИРЗОДА,

муовини якуми прокурори 

ҳарбии гарнизони Душанбе