Ҷавоб ин аст, ки дарёфти посухи суолҳо моро, пеш аз ҳама, ба замони начандон дур мебарад ва таърихро барои он меомӯзанд, ки иштибоҳе  дар гузашта шуд дигарбора такрор нашавад. Бале, донистани сабабҳои оғози ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ ва таърихи Иҷлосияи  XIV Шурои Олӣ, ки аз он акнун 30 сол сипарӣ  шуд, бароямон ҳатмист. Мо, ки ояндаи кишварро ба зимма дорем, омилҳои даргириҳоро на танҳо бояд бидонем, балки талош намоем дигарбора такрор нагарданд.

Воқеан, ба ин ва суолҳои дигари мо бештар метавон дар фароварди солҳо  аз нигоштаҳои зиёди таърихдонон, хосса   вакилони Иҷлосия посух дарёфт. Маълум мешавад, ки Иҷлосияи XVI ба он хотир бояд баргузор мешуд, ки иҷлосияҳои то ин дам баргузоршуда, аз ҷумла Иҷлосияи  XIV Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон, ки аз 29 апрел то 5 май дар шаҳри Душанбе доир гашт, баҳри ба эътидол овардани вазъи сиёсии кишвар  мусоидат карда натавонистанд. Аз ин рӯ, мардуми тоҷик, ки он солҳо дар гирдоби ҷанги таҳмилӣ гирифтор буданд, аз Иҷлосияи XVI интизориҳои зиёд доштанд.  Умед бар он доштанд, ки ин Иҷлосия қарорҳои барои манфиати миллату давлат муфид қабул менамояд, ба ҷанги таҳмилӣ хотима мебахшад, кишвар аз мушкил мераҳад ва вазъи сиёсӣ ба эътидол меояд. Мардум маҳз ба ҳамин хотир рафти Иҷлосияро пайгирӣ менамуданд ва аз ин метавон чунин хулоса намуд, ки онҳо нисбат ба тақдири ояндаи Ватан бетафовут набуданд. 

Ва чунин ҳам буд. Дар Иҷлосияи мазкур масъалаҳое баррасӣ ва қарорҳое  қабул шуданд, ки оянда боиси барқарор гаштани сулҳу  пойдории Тоҷикистон гардиданд. Арзиши дигари Иҷлосия дар он зоҳир меёбад, ки  Эмомалӣ Раҳмон  Раиси Шурои Олии Тоҷикистон – Сарвари давлат интихоб гардида, дар тули фаъолияти роҳбариашон барои халқу давлати тоҷик корҳое бузургро анҷом доданд.  Тоҷикистони имрӯзаро ба Тоҷикистони 30 соли пеш қиёс намоем, рӯшан хоҳем дид, ки кишвари мо таҳти роҳбарӣ ва сиёсати дурусту созандаи Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон то куҷо тараққӣ намудааст. Даврони кӯдакиву наврасии фарзандонамонро ба замони наврасии худ муқоиса кунем, хоҳем дид: тафовут то куҷост!  

Мо нимгурусна, побараҳнаву пурғам  будем, аммо фарзандонамон, шукр серанду дар фазои амн хушнуд бузург мешаванд. 

Мо аз замони наврасӣ хотироти нохуб дорем, аммо фарзандонамон дар кӯлбори ёдашон аз айёми кӯдакиву наврасӣ бо худ шодиву сурур хоҳанд бурд, зеро онҳо дар марҳилаи нави эҳёи миллати тоҷик  ба дунё омадаву бузург мешаванд, ки сарчашмаи он Иҷлосияи шонздаҳуми Шурои Олӣ мебошад. 

Ана барои ҳамин ҳам, Иҷлосияи  XVI Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистонро  Иҷлосияи тақдирсоз сифат мекунанд, ки ҳақ аст. Ин санаи бузургро, ки  сароғози таърихи дурахшони навини мо гардид, насли ҷавон бояд дар хотир дошта бошад ва сулҳе, ки ба ин восита ба даст омад, ҳамеша ҳифз намояд.

 

Фарзона ФАЙЗАЛӢ, 

«Ҷумҳурият»