Иҷлосияи XVI Шурои Олӣ, ки сӣ сол қабл дар Қасри Арбоби шаҳри Хуҷанд баргузор гардид, ҷавони далеру шуҷоъ ва сарсупурдаи миллат Эмомалӣ Раҳмонро, ки баъдан дар барқарор сохтани давлату сарҷамъ кардани миллат асос гузоштанд, ба арсаи сиёсат овард. Баъзе сиёсатмадорону сиёсатшиносон он замон, ҳатто, гуфта будаанд, ки умри ин Ҳукумат ду ҳафта зиёд нахоҳад буд. Вале воқеият нишон дод, ки дар симои Эмомалӣ Раҳмон Худованд ба мардуми Тоҷикистон Пешвои фидокору мардумиро ато кард. 

Муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар ин Иҷлосия, аз ҷумла изҳор доштаанд: “Ҷанги шаҳрвандӣ хисороти азимеро ба амал оварда, сабабгори ҳалокати даҳҳо ҳазор одамон гардид. Даҳсолаҳо лозим мешавад то захму ҷароҳатҳои ин фоҷиа муолиҷа шаванд. Давом додани хунрезӣ беақлист ва мо ба он мекӯшем, ки дар ҳар хонавода сулҳ ва оромӣ ҳукмфармо бошад. Маҳз бо ҳамин мақсади олӣ мо ба Иҷлосия омадем”. Суханронии кӯтоҳ, вале пурмуҳтавои вакили мардумӣ Эмомалӣ Раҳмон аз нуқтҳои дигар иштирокдорон бо он фарқ мекард, ки масъалагузориҳо воқеӣ ва мушаххас зикр шуда буданд. Иштирокдорон дарк намуда будаанд, ки Эмомалӣ Раҳмон шахсиятест, ки иродаи сиёсии ӯ ба ҳалли мушкилтарин масъалаҳои ҳаёти халқу Ватан равона шудааст.  

Паёми нахустини Сарвари давлат дар Иҷлосия садо дод: «Ман кори худро аз сулҳ оғоз хоҳам кард…» ва шуълае дар дили мардуми азиятдида барафрохт. Аз ҳар баромадашон дар ҷаласаҳо маълум мешуд, ки дилашон бештар аз дигарон барои ин миллату халқ месӯзад. 

Мегуфтанд, ки то ором шудани вазъият ба марказ наравад, аммо рафт. Рафту оташи ҷангро хомӯш кард, гурезаҳоро баргардонд, харобаҳоро обод намуду гуруснагиро аз байн бурд.   Аз ин рӯ, мардуми шарафманди тоҷик ба Президенти мамлакат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо муҳаббат ва самимияти хос бо ибораҳои маҳбуб, муаззам, азиз, меҳрубон, мардумӣ ва дигар сифатҳои неки инсонӣ муроҷиат  мекунанд, ки ба ҳамаи ин гуфтаҳо сазоворанд.