Нуруллоҳи Ориф дар миёни хонандагон ва овозхонону оҳангсозон чун нависандаи матни суруд шинохта шуда, аз маҳбубияти хос бархӯрдор мебошад. Аксар навиштаҳои назмии ӯро тараннум кардаанд ва ҳамзамон, ӯ бо дархости овозхонҳо сурудҳояшро эҷод намудааст. Бо равонӣ ва зарбҳои хосу оҳангҳои гуногун онҳо фарқкунандаанд. Маъноҳои бикр ва дархӯри замони онҳо таваҷҷуҳи хонандаву шунавандаро меафзоянд. Дар ин миён баъзе аз шеърҳо ё аслан матни сурудҳо ба мавзуъҳои Тоҷикистсон, шукргузорӣ аз сарзамини аҷдодӣ, миллат ва хидматҳои беназири Сарвари давлат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон падару модар, омӯзгор, зебоиҳои сарзамини аҷдодӣ бахшида шудаанд. Ин ҳама, албатта, дар боло бурдани сатҳи маърифати мардум, ҳисси ватандӯстӣ мусоидат мекунанд.

Нуруллоҳи Ориф наздики бист китоби худро ба табъ расонда, дастраси хонандагон гардондааст. Китоби нави ӯ чанде пеш бо номи «Чашми килк» аз тариқи нашриёти «Адиб» аз чоп баромад. Нахустин шеър ё худ матни суруди ин маҷмуа «Тоҷикистон» ном дошта, бо ин мисраъҳо ҷамъбаст мегардад:

Бо ту дорам фахр ман, эй сарнавишт,

Боғҳову роғҳоят чун биҳишт.

Он ки манро ҳаст кард аз мушти хок,

Тухми меҳратро ба бунёдам бикишт.

Дувумин матни суруди «Чашми килк» - ро бо шукргузорӣ аз ин миллату сарзамини аҷдодӣ, сулҳу амнияти кишвар ва ваҳдати мардуми он «Шукрона» ном гузоштааст, ки бозгӯи марому мақсади шоир мебошад. Он чунин оғоз меёбад:

Шукрона менамоям аз халқи тоҷдорам,

Шукрона менамоям аз миллати баорам.

Шукрона менамоям аз ҳарфи дар каломам,

Шукрона менамоям, шукронаи диёрам.

«Пешвои миллат» номи шеър ё матни суруди дигари «Чашми килк» мебошад. Шоир дар он хидматҳо ва ҷонфидоиҳои Пешвои миллатро барои эъмори сохти навин, истиқрору пойдории сулҳу деринтизор васф мекунад. Зимни он меҳру муҳаббати худро изҳор месозад:

Пешвои миллати маҳбуби мо,

Миллати маҳбубу беҳад хуби мо.

Ҳиммати шоён ба ҳар як фард кард.

Қалби ҳар як фард пок аз дард кард.

Умед аст, ки китоби нави Нуруллоҳи Ориф чун дигар китобҳои ӯ писанди ҳаводоронаш мегардад.

 

Абдулқодири РАҲИМ, «Ҷумҳурият»