Мо, мураббиёни муассисаҳои томактабӣ ҳамеша аз он меандешем, ки вақти кӯдакон дар фазои боғча самаранок ва рангорангу пурмуҳтаво гузарад. Дар ин бобат ёрирасони асосии мо китобчаҳои махсуси кӯдакона аст, ки таркиби онҳо аз ҳикоячаҳои хурди ахлоқӣ, рақамҳо, рангҳо, бозиҳо ва шаклҳои гуногуни геометрӣ пур бошад, аммо сад афсӯс, ки чунин китобчаҳо чоп намешаванд ё чоп шаванд ҳам, бо шумораи кам, ки ба ҳар як муассиса намерасанд.

Дар робита ба ин масъала, адабиётшиносон, ноширон ва адибони бачагон бояд бештар фаъол бошанд. Дар телевизион, радио ва матбуоти даврӣ низ бештар аз адабиёти калонсолон ҳарф мезананду ба адабиёти кӯдак кам руҷуъ мекунанд. Илми адабиётшиносии мо ба ин бахши ниҳоят муҳими адабу фарҳанг ҳамчун як унсури умумии адабиёт менигарад. Ҳол он ки мушкилтарин кор барои кӯдак навиштану эҷод кардан аст. Вале аз мушкилӣ гурехтан, аз роҳи мураккабу пурмасъулият «парҳез» кардан, дар фазои тарбияи насли оянда холигиро ба вуҷуд меорад. Мо имрӯз наздик ба се миллион кӯдак дорем ва, мутаассифона, барои хониши иловагӣ ва беруназсинфии онҳо ба миқдори хеле кам китоб чоп мекунем.

Дар ҳақиқат, принсипи аз сода ба мураккаб гузаштани кӯдакони мо аксар маврид риоя намешавад. Ҳатто ҳастанд ҳолатҳое, ки баъзе матнҳои мушкилфаҳми китобҳои дарсӣ ва бадеии имрӯзро падару модарон низ намефаҳманд.

Дар бештари асарҳои барои кӯдак иншошуда содагӣ, забони равону фаҳмо, калимаҳои ба синну сол мувофиқ ва, аз ҳама муҳим, ҳикмату пандҳои тарбиявию ғоявӣ камтар мушоҳида мешаванд.

Дар замони муосир, ки шумораи чопхонаву ноширони хусусӣ афзудааст, фарқ гузоштан байни сараву носара низ мушкил шудааст. Аммо бо вуҷуди ин, агар дар оянда Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон, нашриётҳои давлатии «Адиб», «Ирфон» ва «Адабиёти бачагона» табъу нашр ва сатҳу сифати китобҳои бачагонаро бештару беҳтар зери назорат гиранд, бовар дорем, ки ин мушкилиҳо тадриҷан ҳалли худро меёбанд.

 

Зевар ҒОЛИБШОЕВА,

омӯзгори МТМУ № 54 ба номи Лоиқ Шералӣ, ноҳияи Сино