номаҳо
АҶАБ ТАЗОДҲОЕ…
Замони мо аҷаб тазодҳое дорад. Аз як тараф мо фишори буҳронҳои ҳам молиявӣ ва ҳам маънавиро бештар эҳсос кунем ҳам, аммо аз ҷониби дигар худамон худро бештар ба гирдоби чунин буҳронҳо мезанем. Яъне мо ба ҷои он ки дар бораи рушди беҳтари ҷисмонию маънавии худу аҳли хонаводаҳоямон андешему амал кунем, ҳамоно ғарқи фикру корҳое беҳудаву бемантиқ вақту неруи худро сарф менамоем.
Нафаронеро медонам, ки бо садҳо машаққат дар муҳоҷират маблағеро ба даст меоранд, аммо ба он мошинҳои куҳна мехаранду фақат банди таъмири тӯлонии он мешаванд, ё солгарду шабнишиниҳо ва нишастҳои дигари сермасраф ташкил мекунанд, мисле ки зиндагӣ аз ҳамон чанд рӯз иборат бошаду халос.
Тазоди дигари барои рӯзгор аз он ҳам гаронтар ин худоиҳову худоихӯриҳо мебошанд. Ё худ нафарони дар ин ё он маҳал обрӯманд тасмим мегиранд, ки аз мардум пул ҷамъ оранду дегҳо монанд, раҳгузаронро ба он ҷамъ намоянд. Мардум ҳам «хилофи савоб нашавад» ва ё номус карда аз буҷети оила маблағ дода, дар он саҳм мегиранд.
Аксарият дар ин муҳити худсохт бо ҳар роҳ кӯшиш мекунанд, ки аз дигарон қафо намонанд. Нафаре қарз гирифту маъракаҳоро гузаронд. Ва чанд соли дигар шабу рӯз дар талоши баргардондани қарзҳо сарсон буд. Яъне мо барои худ худамон муҳитеро сохтаем, ба номи муҳити хурофотӣ ва худамон асири он ҳамон вазъу муҳит мондаем ва касе намекӯшад, ки аз он роҳи баромад пайдо кунад.
Вале тааҷҷуби бештар дар он аст, ки чаро зиёиён, ки аслан рисолати равшангариро, раҳнамоиро дар ҷомеа ба дӯш доранд, аз ин вазъ берун омадан намехоҳанд ё наметавонанд.
Ба хотири қазовати беғаразона ба таърихи пайдоиши ин маросими қадимаи суннатӣ рӯ меорем. Дар суннати қадима, ки ба мантиқ ва хирад низ созгор аст, чунин будааст: «Оши худоӣ». Яъне ин ош бояд холисона аз барои Худо бошад, на риё.
Шахсе, ки садҳо километр дуртар, дар қарияе дар Хатлону Зарафшон ва Бадахшони дурдаст, аз дунё гузаштаву ҷанозаву тамоми расму оини маъракаи ӯро наздикону пайвандон ва бахусус ҳамсоягонаш дар ҳамон ҷо гузаронда бошанд, дар тарабхонаҳои Душанбе, Хуҷанд ё шаҳри дигар барои мардуме, ки марҳумро надидаву намешиносанд, дастархони пурнеъмат оростану исроф карданро ба ҷуз аз худнамоии бехирадона чӣ номидан мумкин аст? Бар илова, ин гуна худоихӯриҳои фарсахҳо дур аз савоб барои бозмондагони марҳум ба ҷуз бори гарони буҷети оила ва сарсониҳои бемақсад, чизи дигар ба бор намеорад. Агар маблағи ин маъракаҳои серхарҷро ба хонаи кӯдакони бепарастор ё пиронсолону маризон бурда супорем, ба маротиб бештар савоб мегирем.
Имомназар ҲАҚНАЗАР,
ноҳияи Ишкошим
Баёни ақида (0) Санаи нашр: 4.03.2016 №: 45 Мутолиа карданд: 5089
