фарҳанг
«БЕҲТАРИН ШЕЪРИ БАЧАГОНА». БОЗЁФТҲОИ ХОНАНДА
Вақте пай дар пай шеърҳои ба озмуни «Беҳтарин шеъри бачагона» - и рӯзномаи «Ҷумҳурият» пешниҳодшуда нашр мешуданд, гули шодии мо низ мешукуфт. Чандин шеърҳои онро ба сифати намуна дар дарсҳои тарбиявӣ истифода бурдем. Масалан, дар дарсҳои тарбиявӣ аз қоидаҳои ҳаракат дар роҳ ҳарф мезадем, ин шеърро, ки «Ёрирасон» унвон дораду муаллифаш Маъруфи Ҳисом аст, мисол меовардем:
Аломати роҳ,
Мекунад огоҳ.
Риоя намо
Ба вай доимо.
Хоҳӣ ту агар,
Монӣ саломат.
Бикун итоат
Ба ҳар аломат.
Аломати роҳ
Ёрирасон аст.
Омӯхтани он,
Басо осон аст.
Дар шароити шаҳр, махсусан пойтахт, ки теъдоди зиёди мошинҳо ҳар рӯз дар кӯчаҳо бошиддат гардиш мекунанд, бехатарии рафтуомади фарзандонамон муҳим аст. Аз ин сабаб, дар бораи аломатҳои роҳ ва риояи қоидаҳои ҳаракат дар роҳ чунин шеърҳо заруранд. Муаллиф, агар дар бораи баъзе аломатҳои муҳимтар маълумоти аввалия медод, боз ҳам хуб мешуд.
Боз як масъалаи дигар ба телефон ва воситаҳои техникӣ одат кардани наврасони мост, ки дар шеъри «Аъло-чӣ» - и Султонмурод Ҳоҷибоев тасвири хуби худро ёфтааст.
Аълочӣ буд, аълочӣ,
Медонед, ки ҳоло чӣ?
Аълочигияш рафтаст,
Ҳоло «алё-алё»-чӣ.
Аввал аълочӣ буд, аммо ҳамоно, ки ба телефон, бо «Алё-алё» гуфтан одат кард, аз хонишу дониш дур шуд. Ин пандро ҳамеша бояд ёди фарзандон биёрем, то ғофил нашаванд.
Дар шеъраки бисёр муъҷазу зебои «Сайёҳи беозор», ки муаллифаш Дурдонаи Зафар мебошад, образи сангпуштакеро дидан мумкин аст, ки ба саёҳат баромадааст. Чунон сайёҳи беозор аст, ки хонааш ҳам дар пушташ мебошад.
Сангпуштам ман, сангпуштам,
Хонаи ман дар пуштам.
Ҳаргиз надорам шитоб,
Кай хоҳам, мекунам хоб.
Мехӯрам гулу гиёҳ,
Мегардам қад - қади роҳ.
Бо ин гаштугузорам
Сайёҳи беозорам.
Дар Солҳои рушди деҳот, сайёҳӣ ва ҳунарҳои мардумӣ иншо шудани чунин шеърҳо бисёр муфид мебошад. Ба ин восита дар мавриди сайёҳӣ ва сайёҳон, хусусиятҳои ин соҳа кӯтоҳ ба хонандагон маълумот додан мумкин аст.
Шеъри тарбиявии Исмоил Ҷабинзода, ки таваҷҷуҳи моро ба худ ҷалб карда буд, «Аёдат» ном дорад. Ин шеър ба хонандаҳо рӯҳи башардӯстиро талқин менамояд. Зеро ба хабаргирии беморону афтодагон рафтан кори савобест:
Яккаву танҳост
Бобои Сафар.
Аз аҳволи ӯ
Мегирем хабар.
Ёрӣ расонем
Бар корҳояш,
Ба шодӣ гирем
Он гаҳ дуояш.
Дар маҷмӯъ, ҳама шеърҳо як панде бо худ доранд. Чизе, ки мо – омӯзгорон бештар мехоҳем, илова шудани баъзе шеърҳо дар мавзӯъҳои доғи рӯз аст. Масалан, бештари муаллифон дар бораи гурбача, кабӯтар, сагча навиштаанду дар бораи компютер, телефон, варзиш ва дигар васоити муосир, мисле ки дар бораи қоидаҳои ҳаракат дар роҳ эҷод кардаанд, камтар иншо намудаанд.
Мо ба кормандони идораи рӯзномаи «Ҷумҳурият» барои ташкил намудани чунин як озмуни барои бачаҳо ва омӯзгорон хеле муҳим ташаккур мегӯем. Чунин корҳои неку самаровар бигзор бисёр бошанд.
Манзура РАҲМАТУЛЛОЕВА,
омӯзгори МТМУ № 49, ноҳияи
Фирдавсии шаҳри Душанбе
Баёни ақида (0) Санаи нашр: 12.11.2019 №: 212 Мутолиа карданд: 1056
