Дар ибтидои Паёми навбатӣ низ  Пешвои миллат  зикр карданд: «Таъмини чорабиниҳои «Стратегияи миллии рушди Ҷумҳурии Тоҷикистон барои давраи то соли 2030» ва «Барномаи миёнамуҳлати рушди Ҷумҳурии Тоҷикистон барои солҳои 2016 - 2020» ҷиҳати расидан ба ҳадафи олии мо, яъне баланд бардоштани сатҳу сифати зиндагии мардуми шарифи кишварамон мусоидат намуд». 

Ҳамин маъниро, ки ҷавҳари асосии талошҳои сарварӣ ва фаъолияти давлатдории Пешвои миллатамонро ташкил медиҳад, дар қисмати поёнии Паёми навбатиашон  низ пурратар  иброз карданд:

«Ҳадаф аз стратегияву барномаҳои қабулшуда, ки ҷараёни татбиқи онҳо дар Паёми имрӯза таҳлилу баррасӣ гардид, инчунин, мақсади ниҳоии қонунҳои қабулкардаи парламент, фармону амрҳои Президент ва қарорҳои Ҳукумати мамлакат аз он иборат аст, ки пешрафти давлат, ободии Ватан ва, муҳимтар аз ҳама, баланд бардоштани сатҳу сифати зиндагии мардуми шарифи Тоҷикистон таъмин карда шавад».

Аз ин ду таъкиди Сарвари давлат чунин бармеояд, ки агар мо дар ҷодаи рушди миллӣ чор ҳадафи стратегӣ дошта бошем, «ҳадафи олӣ» ва «мақсади ниҳоӣ» - ямон, ки аз забони Пешвои миллат садо дод, боло бурдани дараҷаи таъмини зиндагии боз ҳам шоистатари мардуми кишвар аст. 

Дар масири ватансозиву ватандорӣ Пешвои миллат доимо ба неруи бузурги халқ, хусусан ҳамовозию ҷонибдории ҷавонон ҳамчун қувваи пешбарандаи ҷомеа ва ояндасозони боэътимоди миллат такя менамоянд.

Маҳз аз ин ҷост, ки аҳли ҷомеа, аз ҷумла ҷавонон, ки ҳудуди ҳафтод дарсади аҳолии мамлакатамонро ташкил медиҳанд, дар татбиқи ташаббусу иқдомҳои ватанхоҳонаи Пешвои миллат ҳиссагузории фаъолона менамоянд. Дар вобастагӣ ба ин, Президенти кишвар ризоятмандона чунин  баёни андеша карданд: «Насли ҷавони кишвари мо бо дарки масъулияти баланд, иродаи мустаҳкам, садоқату муҳаббати ватандорӣ, эътиқод ба арзишу муқаддасоти миллӣ ва ақлу заковати худ исбот намуд, ки роҳи интихобкардаи мо дар масири ватансозиву ватандорӣ дуруст мебошад».

Чун дар паёмҳои қаблӣ ва ҳамаи нутқу суханрониҳояшон дар Паёми навбатӣ низ Президенти ҷумҳурӣ халқи кишварамонро ба иттиҳоду сарҷамъӣ даъват намуданд ва тазаккур доданд, ки  «бо сарҷамъиву муттаҳидӣ камбудиҳои мавҷударо бартараф кунем». Ҷойи дигар низ бо самимият ҳамагонро ба арсаи сарҷамъиву ободгарии мулк ва масъулият дар назди ояндагон фаро хонда, чунин ҳарфҳои пурмеҳрро баён доштанд: «Мо бояд ба хотири пешрафти давлати соҳибистиқлоламон ва Ватани аҷдодиамон – Тоҷикистони озоду маҳбуб минбаъд низ сарҷамъона заҳмат кашем ва барои наслҳои ояндаи халқи худ мулки ободе мерос гузорем, то ки онҳо бо натиҷаҳои заҳмати ватандӯстонаи мову шумо ифтихор намоянд».

Пас, месазад, ки ҳар яки мо ватандӯстиамонро на танҳо дар сухан, балки дар амал зоҳир намуда, имондорона дар ҷавоб ба даъвату роҳнамоӣ ва ҳидояту вазифагузориҳои Пешвои маҳбуби миллатамон, ки аз Паёмашон бармеояд, дар ҷодаи ҳифзи дастовардҳои миллӣ, афзун гардондани музаффариятҳои замони соҳибихтиёрӣ саҳму нақши намуна ва доимӣ дошта бошем. Ва бо комёбиҳои пурарзиши меҳнатӣ Ҷашни 30 – солагии Истиқлолияти давлатиро бо шаҳомату шукӯҳи хоса истиқбол  гирем.