Инсони некниҳод дар ҷомеаи рангину пуртазод дар кадом пояе бошад, мавқеи хоссеро касб мекунад, тавассути кору рафтораш ва амалҳои некаш дар дили ҳамагон ҷой мегирад.

Донишманд ва  журналисти эҷодкор Сабзалӣ Муродов аз ҳамин қабил инсонҳои некрою нексиришт дар хотираҳо боқӣ мондаанд. Хонандагони тоҷик маҷмӯаи очерку мақолаҳои ӯро бо номҳои «Рӯсурхӣ» дар бораи Қаҳрамони Меҳнати Сотсиалистӣ Бозоргул Алиаҳмадова (1974), «Маликаи саҳро» дар бораи механизатор Малика Қурбонова (1975), «Чашмаи босафо» дар хусуси ансамбли тарона ва рақси колхози ба номи В. И. Ленини ноҳияи Восеъ (1979) – ро мутолиа намуда, бо розу ниёзи ӯ ошно мегардад.
Дунё аз заҳмат, муҳаббат, ташвиш ва марг иборат аст. Кору номи неки онҳоро ба ёд овардан хуб аст.
Сабзалӣ Муродов, ки хатмкардаи факултети филологии Университети давлатии Тоҷикистон аст, ба хубӣ дарк мекард, ки илм қадри зиёд дошта, чизе нест, ки яку якбора худ ба худ ба пурагӣ дар вуҷуди инсон пайдо шавад ва кас интиҳои онро дарёбад.
Ба қуллаҳои баланди илм, ки нишебу масирҳои зиёд дорад расидан кори осон набуда, кашидани ранҷу машаққат ва бедорхобиҳои зиёд лозим меояд. Илм аз кас омӯзиши пайдарпай ва сабуриро талаб мекунад, Илм барои инсон беинтиҳост. Интиҳо надоштани он шояд ба он хотир бошад, ки умри одамӣ барои пурра аз бар кардани он камӣ кунад. Адабиётшинос Соҳиб Табаров шиори хубе доштанд. «Он чӣ медонӣ, ба дигарон бидеҳ, майнаатро холӣ бикун ва дар он боз дониши наверо ҷой намо, ки шогирдонат надошта бошад». Яъне ҳар лаҳза ба чизҳои омӯхта чизе зам намоем.
Сабзалии донишҷӯ ва ташнаи илм ба ин хотир дар маҳфилу конфронсҳои илмӣ фаъолона ширкат варзида, савияи дониш, малака ва маҳорати азбаркардаашро такмил дода, баланд мебардошт.
Пайи таҳқиқ ва ҷустуҷӯ заҳмат мекашид ва хуб эҳсос мекард, ки ин заҳматҳо рӯзе самари дилхоҳи худро хоҳанд дод.
Пас аз хатми донишгоҳ Сабзалӣ Муродов дар нашриёти «Ирфон» (1972 – 1992) кор карда, миёни ҳайати ҳамкорон ва устодон эҳтиром ва маҳбубияти хосса пайдо кард.
Ӯ дорои маданияти баланд, хислатҳои ҳамидаи инсонӣ аз қабили хоксориву ростгӯӣ буда, мекӯшид, ки чунин хислатҳоро дар ниҳоди ҳамкорон низ ҷой кунад. Тӯли 20 соли фаъолият дар нашриёт ба ҳайси муҳаррир худро ҳамчун шахси кордону уҳдабаро ва дорои қобилияти хуби илмӣ нишон дод.
Имсол ба қабули Қонуни забони Ҷумҳурии Тоҷикистон, ки 22 июли соли 1999 дар иҷлосияи X Шӯрои Олии ҷумҳурӣ қабул шуда буд ва он ба забони тоҷикӣ мақоми давлатӣ дод, 31 сол пур мешавад. Мавсуф дар ин кор низ саҳм гузоштааст. Соли 1988 мулоҳизаи худро оид ба мақоми давлатӣ гирифтани забони тоҷикӣ ба Президенти Академияи илмҳои ҷумҳурӣ М. С. Осимӣ ирсол намуд, ки он дастгирӣ ёфт. Ҳамчунин, дар конфронси аввалине, ки ба ин муносибат доир гардид, иштирок намудааст. Соли 1989 дастуре ба ин муносибат ба нашр расондааст.
Аз мактубу мақолаҳо шуҷоат, ватанпарварӣ ва миллатдӯстии ӯ бармеояд. Ҳамкоронаш изҳор медоштанд, ки академик М. С. Осимӣ ба лаёқати Сабзалӣ Муродов ва ҳамчун забоншинос, луғатдон ва донишманди олими нуқтасанҷ баҳои баланд додааст.
Ҳамкорон ва дӯстон ин шахси наҷибро эҳтиром мекарданд ва ӯро барои худ беҳтарин рафиқ мешиносанд.

Шамсиддини АБДУЛЛО, ноҳияи Восеъ