Ривоят мекунанд, ки Худованд накҳат аз гул, нӯш аз ангубин, гармӣ аз Офтоб, тароват аз борон, шукӯҳ аз осмон, борондагӣ аз абр, равшанӣ аз субҳ, зебоӣ аз баҳору хушилҳонӣ аз андалебро қатра – қатраву зарра – зарра ҷамъ оварду занро офарид, то ҷаҳонро равшану инсониятро хушбахт гардонад.

* * *

Бувад афзун зи оташ сӯзи модар,

Халоиқ аст дастомӯзи модар,

На як рӯз аст аз соле ба номаш,

Бувад ҳар рӯзи дунё рӯзи модар.

 

* * *

Кӯдаке, ки омодаи таваллуд шудан буд, рӯ ба сӯи Худованд карду пурсид: «Эй Худои қодиру меҳрубонам, мегӯянд, фардо маро ба замин мефиристӣ, аммо ман бо ин хурдӣ ва бидуни кумаке чӣ гуна метавонам барои зиндагӣ ба онҷо биравам?» Ҳотифе аз ҷониби Худо ба ӯ садо дод: «Аз миёни теъдоди бисёре аз фариштагонам ман якеро барои ту дар назар гирифтаам, ки ӯ дар интизори туст ва аз ту нигаҳдорӣ хоҳад кард». Кӯдак ҳанӯз намедонист, ки мехоҳад биравад ё не, боз рӯ ба сӯи Худованд карду гуфт: «Худоё, ман дар ин ҷо коре намекунам, мушкиле надорам, коре ба ҷуз хандидан ва овоз хондан надорам ва инҳо барои шодии ман кофӣ ҳастанд». Ҳотифе аз ҷониби Худованд ба ӯ нидо кард: «Фариштаи ту бароят овоз хоҳад хонд ва ба рӯйи ту лабханд хоҳад зад, тавре ки ту ишқи ӯро эҳсос хоҳӣ кард ва шод  хоҳӣ шуд». Кӯдак бо нигаронӣ пурсид: «Эй Худованди меҳрубон, вақте ки ман забони онҳоро намедонам, чӣ тавр метавонам бифаҳмам, ки онҳо чӣ мегӯянд?» Дубора садои латифи ҳотифи ғайб гӯши ӯро навозиш кард: «Фариштаи ту зеботарин ва ширинтарин вожаҳоеро, ки мумкин аст бишнавӣ, дар гӯши ту замзама хоҳад кард ва бо сабру бурдборӣ ба ту ёд хоҳад дод, ки чӣ гуна суҳбат кунӣ». Кӯдак бо нороҳатӣ идома дод: «Вақте бихоҳам бо ту суҳбат кардан, чӣ бояд кунам? Аз он ҷо чӣ гуна бо ту  суҳбат кунам?» Посух омад, ки фариштаат дастҳоятро дар канори ҳам гузошта, ба ту ёд медиҳад, ки чӣ гуна дуо кунӣ ва бо ман сухан бигӯӣ». Кӯдак сарашро поин афканду пурсид: «Шунидам, ки дар Замин инсонҳои баде ҳам зиндагӣ мекунанд, аз онҳо маро кӣ муҳофизат мекунад?» Шунида шуд, ки «фариштаат аз ту нигаҳдорӣ хоҳад кард, ҳатто агар ба қимати ҷони худаш бошад». Кӯдак даст бардошт ва пурсид: «Худоё, агар қарор аст биравам, пас номи фариштаам чист?» Садо омад, ки номи фариштаат аҳамият надорад, ба содагӣ метавонӣ ӯро модар бигӯӣ». 

 

* * *

Шахсе назди ҳазрати Муҳаммад (с) рафта, аз ӯ пурсид: «Ё паёмбар! Ман чӣ касеро метавонам дӯст дошта бошам, ба ӯ эҳтиром гузорам? Оё чунин шахс вуҷуд дорад?». Паёмбар дар посух гуфтанд: «Модарро». Он шахс се бор суоли худро такрор намуд ва посухи паёмбар (с) як хел буд. Танҳо маротибаи чаҳорум расули акрам (с) гуфтанд: «Падарро ҳам».

* * *

Рӯзе бо ғурури ҷавонӣ бонг бар модар задам. Дилозурда ба кунҷе нишаст ва гирён ҳамегуфт:

«Чи хуш гуфт золе ба фарзанди хеш,

Чу дидаш палангафкану пилтан.

Гар аз аҳди хурдит ёд омадӣ,

Ки бечора будӣ дар оғӯши ман,

Накардӣ дар ин рӯз бар ман ҷафо,

Ки ту шермардию ман пирзан».

 

* * *

Абдуллоҳ ибни Масъуд (р)-ро шабе модараш об талаб кард. Абдуллоҳ рафт, то барои модари азизаш об биёварад. Ҳангоме ки баргашт, дид, ки модараш хоб аст. Ӯ об дар даст то субҳ дар сари болини модар интизор шуд ва ӯро ҳатто бедор накард. Зеро намехост модарро нороҳат кунад ва, инчунин, аз наздаш дур нарафт, то ки мабодо модар бедор шаваду об бихоҳад ва Абдуллоҳро пайдо накунад.

 

* * *

Рӯзе марде назди расул (с) омаду гуфт: «Ё расулаллоҳ (с), модари ман пир шудааст, бо дасти хеш нон дар даҳони вай мениҳам ва об медиҳам. Ӯро ба пушти худ мебардорам. Оё ҳаққи фарзандии худро адо кардаам?» Паёмбар гуфтанд: «Аз сад якеро ба ҷо наовардаӣ, аммо Худованд туро савоби бисёр медиҳад».

 

Аҳли эҷоди "Ҷумҳурият"