Нашриёти «Ношир» - и шаҳри Хуҷанд китоби нави шеърҳои шоири хушкалом Гурез Сафарро аз дасти чоп баровард, ки «Нахли меҳр» унвон дорад.

Китоб шеърҳои солҳои охир эҷодкардаи адибро фаро мегирад. Бавижа, шеърҳои ба Ватан – Модар ва ҷанбаҳои муҳими ватандорӣ бахшидаи шоир боиси истиқболи гарманд:

 

Ман ватандорам, Ватан дорам,

Минбари розу сухан дорам.

Бо забони хеш дар минбар

Гуфтугӯ дар анҷуман дорам.

Ё ин ки:

То ҳаст зи ҷон рамақ, Ватан 

мегӯям,

Андар сари ҳар варақ Ватан 

мегӯям.

Шукронаи обу хоку нуру бодаш,

Шукрона, ки сулҳ дар Ватан 

подор аст!

Ӯ тавассути чакомаҳои рӯҳбахш кӯшидааст, ки ба душманону нотавонбинони фардои дурахшони Меҳан посухҳои дандоншикан диҳад:

Ин олами зеборо,

Ин мулки дилороро,

Ин сулҳу мадороро,

Дирӯзи аламбору

Имрӯзи гувороро

Кӯрӣ, ки намебинӣ?!

 

Ин шеър бо номи «Ба носипос» хеле аз дарду доғҳоро ифшо мекунад. Воқеан, имрӯз касоне зиёд шудаанд, ки аз берун истода, ба Ватани худ, ки замоне нозпарварди обу хоки он буданд, санги маломат мезананд. Агар боре аз ободиву бори дигар аз камбудиҳо гӯянд, ба хайр, мутаассифона, пайваста аз нуқсу норасоиҳо ҳадс зада, аз паша фил месозанд, ки ҷои дареғ аст. Иттилооти ғаразноку иғвоангезро махсус паҳн мекунанд. Ҳатто як зумра ноогоҳон ба оташи чунин иғвоҳо равған мерезанд ва мо – ҳамватанонро шигифтзада мекунанд. Шоир ин раванди носолим ва мағзшӯро дуруст ташхис медиҳад ва мегӯяд:

Ғамҳост пароканда,

Лабҳост пур аз ханда,

Гардид зи нав имрӯз

Наврӯзи Аҷам зинда,

Ин базму тамошоро

Кӯрӣ, ки намебинӣ?!

 

Ба андешаи мо, имрӯз рисолати на танҳо шоир Гурез Сафар, балки ҳар як қаламкаш ҳамин аст, ки сиёҳро аз сафед фарқ кунад ва шеваи дурусти қазоватро тавассути маҳсули эҷоди хеш ба мардум омӯзонад.

Ба ҷуз ин, шеърҳои ба модар, ишқу муҳаббати пок ва муаммоҳои иҷтимоӣ ихтисосёфтаи китоби «Нахли меҳр» хонандаро ба олами рангину зебо мебаранду ҳамзамон, ба ҳушёриву зиракӣ ва дардошноӣ ҳидоят мекунанд.

 

Бузургмеҳри БАҲОДУР,

«Ҷумҳурият»