Дар таърихи навини халқи тоҷик Ҷаноби Олӣ Эмомалӣ Раҳмон  шахсияте мебошанд, ки на танҳо дар ташаккулу таҳаввули таърихи давлатдории соҳибистиқлоли тоҷик ва ҳастии имрӯзу фардои Тоҷикистон, балки барои эҳёи падидаҳои неку писандида ва арзишҳои волои фарҳангии ниёконамон хизматҳои беназир  кардаанд. 

 

Хуб дар хотир дорам, ки  моҳи декабри соли 1992, дар Муроҷиатнома ба халқи шарифи Тоҷикистон гуфта буданд : - «Ман қасам ёд мекунам, ки тамоми донишу таҷрибаамро барои дар ҳар хона ва ҳар оила барқарор шудани сулҳ равона карда, барои гулгулшукуфии Ватани азизам садоқатмандона меҳнат мекунам. Барои ноил шудан ба ин нияти муқаддас, агар лозим шавад, ҷон нисор мекунам, чунки ман ба ояндаи неки Ватанам ва ҳаёти хушбахтонаи халқи азияткашидаам бовар дорам».

Бидуни шакку шубҳа, гуфтан мумкин аст, ки тамоми пешрафт ва дастовардҳои кишвар ба Истиқлолияти давлатӣ ва Иҷлосияи таърихии XVI Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон алоқамандии бевосита дорад.

Бо қатъият иброз медорам, ки агар Иҷлосияи XVI Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон шахсияти сулҳовару сулҳдӯст ва сулҳофар, фарзанди фарзонаи миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро ба сари қудрат намеовард, барқарории Истиқлолияти давлатӣ, осоишу озодии мардум, ободии Ватан ва таъмини шароити арзанда барои сокинон имрӯз дар гумон буд. 

Замони соҳибихтиёриро давраи пешравиҳо, ноил шудан ба дастовардҳо дар ҳама бахши ҳаёти ҷомеа унвон кардан мумкин аст. Аз ҷумла, Истиқлолияти давлатӣ ба фаъолияти нави қонунгузорӣ дар Тоҷикистон замина гузошт. Дар ҷумҳурӣ парламенти касбӣ ба вуҷуд омад. Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон бо сарварии муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, ки дар солҳои душвори мамлакат тамоми масъулиятро бар дӯш гирифта, самтҳои сиёсати дохилӣ ва хориҷии ҷумҳуриро амиқ муайян ва минбаъд роҳандозӣ мекард, аввалин таҷрибаи сиёсӣ дар бахши ташкили мақоми тозабунёди қонунгузор мебошад.

Ифтихормандем, ки дар сӣ соли истиқлолият пйдевори давлатдории миллиамонро гузошта, барои таҳкими он бо роҳбарии Ҷаноби Олӣ Эмомалӣ Раҳмон корҳои бузургро ба анҷом расондем ва имрӯз ба сӯйи фардои осудаву обод устуворона қадам мегузорем. 

Хушбахтона, ҳоло дар кишвари мо сулҳу ваҳдат устувору побарҷост, вале ин ба ҳеҷ ваҷҳ маънои онро надорад, ки фориғбол бошем.  Мо набояд ҳаводиси пурфоҷиаи замони  ҷанги шаҳрвандиро, ки ҳаёти осоиштаи халқи моро ба фоҷиаи миллӣ табдил дода буд, фаромӯш кунем. Дар шароити кунунӣ вазъи  ҳамсоякишвар - Афғонистон барои мо бояд дарси ибрат бошад.

 

Амиршо МИРАЛИЕВ, собиқадори меҳнат