Ман ҳамеша гуфтааму мегӯям: Эмомалӣ Раҳмон наҷотро дар гарави ҷони худ барои миллат, давлат ва истиқлол ба даст оварданд.

Воқеан, ӯ наҷотбахш аст. Дар як нафар беҳтарин сифатҳо, аз қабили далерӣ, ҷавонмардӣ, хирад, таҷрибаи рӯзгор ҷамъ меоянд ва Худованд худ ҳидоятгар мешавад, то роҳи дурустро интихоб бинамояд, пешво бишаваду ояндаи дурахшонро бубинад. 

Дастовардҳои замони истиқлол ба ӯ иртибот мегиранд. Ҳолиё ҳам бо неруи тоза ва хиради воло барои ояндаи неки кишвар, пешрафти он саъю талош меварзад. Осмони кишвари азизамон софу беғубор аст. Ин дар суратест, ки ин гуна оромиву амниятро дигар кишварҳои атроф хосторанд, пеши роҳҳои ҷангҳои таҳмилӣ, муборизаҳои шадиди  идеологиро ба пуррагӣ гирифта наметавонанд.

Ҳар рӯз ба субҳи мусаффои кишвар менигараму шукр мегӯям, шукр, ки ватанамон ором аст, садои тиру туфанг, инфиҷорҳо ҳеҷ шаҳрвандро нороҳат намесозад. Пас аз он ба гузаштаи начандон дур меандешам. Ифтихор мекунаму худро қаноатманд дармеёбам, ки дар интихоби Сарвари давлат, Раиси Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон дар Иҷлосияи XVI ё худ Иҷлосияи сарнавиштсоз хато накардаем. Ҷавон буд, ҳамагӣ 40 сол дошт, аммо дар он рӯзгор дарёфтем, ки хиради ҳазорсоларо Худованд насибаш гардондааст. Инчунин, маҳз ба василаи ӯ оташи хонумонсӯзро хомӯш месозад.

Дидем, шоҳид шудем, ҳар он чи ки гуфт, ҳамаро амалӣ намуд. Шояд як гурӯҳи бисёр хурд чунин биандешанд, ки ҳолиё, яъне дар замони пешрафт ва амни кишвар сарварии он осон аст. Не, чунин нест, ки нест. Сарварӣ, хосса сарварии давлат дар ҳеҷ гуна шароит осон набуду нест ва ҳам нахоҳад шуд. Ба андешаи ман, бо ин вазъи ноороми ҷаҳон,  таъсису амалҳои гурӯҳҳои террористӣ, қудратхоҳон сарварӣ ҳолиё мушкилтар шудааст. Андак хато он қадар зарари зиёд меорад, ки бо бахши тамоми сарвати  кишвар онро наметавон ҷуброн кард. Гуфтани  ҳар сухан дар ҷояш ва интихоби мавқеъ касро танҳо ба доштани хиради азалӣ вобастагӣ дорад.

Дар баробари амалӣ сохтани мақсадҳои бузург рисолати мо – шаҳрвандонро таъкид медорад: - «Вобаста ба ин таъкид мекунем, ки бояд ҳамаи мо дар бобати ҳифзи суботу оромиши ҷомеа ва ваҳдату ҳамдигарфаҳмии мардум масъул ва ҷавобгар бошем. Мо бояд неруҳои зеҳнӣ ва маънавии худро маҳз барои таъмини беҳрӯзии шаҳрвандон ва тарбияи инсони комил равона намоем. Ин аст рисолати маънавии мо дар назди миллат ва дар назди Ватан».

Таҷлили 30 – солагии Истиқлоли давлатӣ танҳо ба хотири шодмонӣ, фараҳмандӣ, шукргузорӣ аз неъматҳои бадастомада дар ин даврон нест, балки шинохти беҳтари ин рисолат низ мебошад.

 

Ғайбулло АВЗАЛОВ,

раиси Шурои куҳансолони Ҳаракати ваҳдати миллӣ  ва эҳёи Тоҷикистон