Ватан имрӯз марзу буми он сарзаминест, ки андар он зиндагӣ мекуниву ба муқаддасоташ арҷ мегузорӣ. Ватандориву давлатдорӣ, пеш аз ҳама шинохт ва нигоҳдории ҳувияти худ ва ҳимояи он арзишҳои волои инсониест, ки зиндагиро дар он сарзамин фароҳам меоваранд. Дар ҷаҳони мураккабу пуртазоди имрӯза танҳо кишваре метавонад вуҷуд дошта бошаду бо пешомадҳои шадиди тақдир муқобилият ва истодагарӣ кунад, ки марзу буми худро ҳимоят ва нигаҳбонӣ карда тавонад. Асри мо асри зӯровариву таҷовузҳои пай дар пайи инсонҳо бар сари ҳамдигар аст. Дар ин асри дастзӯриҳову абарқудратиҳо аввалан ваҳдату ягонагӣ, сипас неруву тавоноӣ, далерӣ, шуҷоат, садоқат ва пойдории на танҳо ҳар инсон, балки ҳар кишвар кафолати зиндагониву амнияти ӯст. Имрӯз қалъаи амният, сутун ва мутаккои рӯзгор, кафолати ҳастии ҳар миллат, бидуни шубҳа, дар қатори омилҳои дигар Артиши миллӣ аст.

Артиши миллии мо зодаи замони истиқлолият мебошад ва ин масъулияти онро бештар мегардонад. Зеро артиши Тоҷикистони навбунёд дар замони эҳёи навини кишвару халқи куҳанбунёд ва соҳибтамаддун дар баробари эҳёи кишвар ва пайгирии армонҳои миллӣ масъулиятҳои баланди миллӣ ва таърихиро низ бар дӯш гирифт. Аз ин рӯст, ки бо дарки ин масъулият ҳамасола барои рушди ин соҳаи бениҳоят муҳим, ки такягоҳи боэътмоди сулҳу осоиш ва кафолати амнияти миллии мо мебошад, тадбирҳои мушаххас андешида шуда, ғамхории пайвастаи Ҳукумати Тоҷикистон ва Пешвои миллатамонро эҳсос мекунем. 

Низоъҳои дохиливу ҷангҳои шаҳрвандии аз ҷониби бегонагон таҳмилшуда мардуми тоҷикро бо имтиҳони гароне рӯ ба рӯ оварда, ҳушдоре дар оғози Истиқлолияти давлатиямон дода буданд. Дар даврони ҷангҳои таҳмилшудаи шаҳрвандӣ миллати хайрхоҳу некӯманиш ва кишвари куҳанбунёди мо дар вартаҳои нестиву фалокат қарор ёфта буданд, ки танҳо тавассути Ваҳдати миллӣ, хиради зотии халқамон ва раҳнамоии фарзандони шуҷои он тавонист раҳо ёбанд. Ин нахус-тин имтиҳон дар роҳи ватандориву давлатдории Тоҷикистони навини мо буд. Ба ғайр аз ин, тамоми таърихи миллату халқамон моро пайваста  сабақ додааст, ки ҳар лаҳза омодаи дифои ҳувияти худ аз душманони аҷнабӣ бошем. Аммо вазъи пурхатару пуртаҳлукаи ҷаҳони имрӯз, тезу тундии муносибатҳои кишварҳо, ҳаводиси фоҷиабори солҳои охир ва, хусусан, рӯзҳои муосир пайваста мураккабтару хатарбортар аз пешин мегардад .

Дар ҳамин таърихи чанд соли охир мо дидем, ки чи гуна абарқудратони дунё кишварҳои нисбатан кӯчаку камқудоратро ба хок яксон намуданду халқҳяшонро хонабардӯш ва ғарибу саргардон сохтанд. Касе имрӯз кафолати бехатарии моро дода наметавонад, ба ҷуз худамон, хусусан дар ин вазъияте, ки ҷаҳон ба сангарҳо ҷудо гардидааст. 

Имрӯз дар ҳолате, ки ҷангҳо паси девори мо мераванду аллакай таҳдиди марзу бум ба сарҳадҳои муқаддаси мо ҳам расидаву борҳо аз худ дарак ҳам додааст, ҳимояи Ватан-Модар, марзу буми аҷдодӣ, бехатарии миллӣ вазифаи муқаддаси хурду бузург ва марду зани ин кишвар хоҳад буд. Он чӣ бар сари дигарон омад, набояд моро бетарафу ором гузорад. Ҳимояи Ватан имрӯз на фақат масъулият, балки вазифаи ҷониву муқаддаси ҳар яки мост.

Аммо мо миллате ҳастем, ки хушбахтона, мактаби бузург ва беамсоли ватандорӣ ва ҳимоя аз Ватанро бо дастурҳои қиматбаҳои худ, амсоли “Шоҳнома”-и безаволи ҳаким Фирдавсӣ ва дигар корномаҳои шоистаи таърихӣ дорем. Асарҳое, ки беҳтарин сабақи ҳимояи Ватану марзу бум, ватандорӣ ва қаҳрамониро ба мо таълим медиҳанду метавонанд ҷавонону наврасони моро дар ин руҳияи баланди ватандорӣ тарбият намоянд. Дар омади гап мехоҳам андешаеро, ки аз назари банда хеле муҳим аст, матраҳ намоям. Ба гумони банда, имрӯз замоне фаро расидааст, ки барои бедор кардани таваҷҷуҳи бештаре ба таълиму тарбияи руҳияи ватандӯстиву қаҳрамонӣ дар байни аҳолии кишвар, хусусан наврасону ҷавонон ба истифодаи бештару фарогиртар аз сарчашмаҳои бебаҳои фарҳангамон рӯ орем. Хусусан, гумон мекунам, таълими “Шоҳнома”-и безавол дар қисмҳои ҳарбӣ барои тарбияи руҳияи далериву ҷасорат ва ҷоннисории ватандӯстона аҳамияти бузург хоҳад дошт.

Иқдоми волои Пешвои миллатамон дар мавриди тақдими ҳар хонадон намудани китоби “Тоҷикон”-и аллома Бобоҷон Ғафуров шоистаи ибрати мо хоҳад буд. Мо метавонем ин иқдоми Пешвои миллатамонро дар мавриди тақдими китоби “Шоҳнома”-и ҳаким Фирдавсӣ - ин дастури бебаҳои ватандориву меҳанпарастӣ ба қисмҳои ҳарбии мамлакат, макотиби ҳарбии кишвар, бо таъсиси чорабиниву озмунҳое, ки мусоидат ба омӯзиши ин китоби бебаҳо кунанд, ба роҳ монем.

Банда наметавонам дар чунин мавзуи бунёдии ҳастии мо сухан ронда як андешаро баён накунам. Мутаассифона, вобаста ба хизмат дар сафи Қувваҳои Мусаллаҳ байни мардуми мо як таъбири нохуш бо номи “облава” паҳн гардидааст, ки наметавон аз он чашм пӯшиду мавриди андеша қарор надод.

Барои рафъи ин таъбири ношоиста аз забони мардум ва, хусусан ҷавонони мо, ки ба гумонам дар роиҷ гаштани он саҳми нохайрхоҳону душманони миллатамон низ кам нест, бояд фавран чораҳо андешид. Зуҳури ин таъбири нохуш, яъне “облава” ҳаргиз нишондиҳандаи руҳи миллии мо нест, балки ду чизи дигар аст ва якуми он ноогоҳии ҷавонон, коҳиши эҳсосоти ватанпарваронаву ватандӯстона дар байни онҳо ва гирифторӣ ба тарғиботи дурӯғини бегонаест, ки аз ҷониби душманони кишвар тарҳрезӣ шудааст. Ҷавонони тоҷик, ман аминам, ки бо андаке ислоҳоти вазъ ва фаҳмондадиҳӣ худ бо хоҳишу майли том сари вақт ба хидмати ҳарбӣ хоҳанд рафт. Аммо сабаби дуюми ин зуҳуроти номатлуб, ба андешаи мо шояд он тарғиботи бофтаву беасосест, ки гӯё дар қисмҳои ҳарбӣ ҷавононро вобаста ба синну сол ва маҳал азият медиҳанду латукӯб мекунанд. Он афсар ва он сарвари қисми ҳарбие, ки худ боиси ба вуҷуд омадани чунин зуҳурот шудааст на кам аз душмани халқу давлати мост, балки бештар аз он аст, ки бояд дар сафи Қувваҳои Мусаллаҳ роҳ дода нашавад. Нафаре, ки дидаву дониста чунин гуноҳ содир мекунад, бояд ба сахттарин ҷазо ҳукм шавад, ки зиёни ӯ ба муқаддастарин муқаддасоти мо ваҳдати миллӣ ва руҳияи ватандӯстиву арҷгузорӣ ба он рахна мезанад. Ҳукми сахти ду се гунаҳкор беҳтар аст аз бадном кардани муқаддасоти миллии мо, яъне Қувваҳои Мусаллаҳи кишвар. Бидуни шубҳа, дар рафъи ин зуҳуроти хатарнок ва пурзиёни ҷомеаи мо бояд, аз ҳар афсару сарбози соҳибтаҷриба то ҳар омӯзгору волидайн, мактабу оила ва тамоми ҷомеа саҳми боризи худро гузоранд. Вокуниши мо ба ин зуҳуроти номатлуб дар омади гап ва ногузир буд. 

Дар маҷмуъ, зиндагӣ нишон дод, ки дар зарфи 30 соли истиқлолияти миллии мо ва 29 соли таъсиси Қувваҳои Мусаллаҳ имрӯз Тоҷикистони азизамон дорои Артиши қавии миллӣ ва сарбозону афсарони содиқу ҷоннисоре мебошад, ки метавон аз онҳо дилпур буд ва ба онон эътимоду бовар дошт. Он руҳияи милливу ватандӯстонае, ки Сарвари кишвари мо аз нахустин рӯзҳои давлатдорӣ талқин намудаву худ намунаи дурахшони он будаанд, имрӯз на танҳо сарбозону афсарон, Қувваҳои Мусаллаҳи мамлакат, балки тамоми миллати ватандӯсти тоҷикро фаро гирифтааст. Ва дар ин заррае ҷои шубҳа нест. Имрӯз ҳимояи Истиқлоли давлатӣ, ҳувияти халқамон, ҳимояи марзу буми кишвар ҳимояи нангу ор ва шарафу номуси миллии мост ва моро вомедорад, ки канори Артиши миллӣ сипари боэътимоди Меҳан дар ҳифзи марзу буми муқаддаси Ватан, сарҳади шарафи гузаштагону имрӯзиёну фардоиён бошем!

 

Камол НАСРУЛЛО,

Шоири халқии Тоҷикистон