Ҷаҳон ва минтақа дар вазъи мураккаб қарор дошта, хурдтарин иштибоҳи мо метавонад ҷомеаи осудаву ороми кишварро халалдор созад. Бояд ҳар як шахси ба ору номуси Ватан ҳадафи пок дошта бошад ва оромии мамлакатро чун гавҳараки чашм нигоҳ дорад. Сулҳу субот яке аз неъматҳои бузургтарин ва муқаддастарин ба ҳисоб меравад. Барои таъмини амният ва ободии кишвар ҳар як фарди тоҷик уҳдадор аст, ки софдилона хизмат намояд ва ҳар зарра хоки диёрро муқаддас шуморад.

 

Мутаассифона, бархе аз шаҳрвандони мо имрӯзҳо ба ҷойи даъват ба оромиву осудагӣ ва пешравии диёрамон зидди сохти конститутсионӣ аз берун ва дохили кишвар мубориза мебаранд. Дар шабакаҳои иҷтимоӣ барои бесубот сохтани муҳити ороми Тоҷикистон рӯйрост ҷавононро ба қонуншиканиву фитнаангезӣ даъват менамоянд. Барои ба даст овардани мол ё маблағ виҷдони худро фурӯхта, ба суханони иғвоангезонаи хоҷагони худ бовар намуда, зидди сарзамини хеш амалҳои нопок ва ҷиноятӣ содир мекунанд. Онҳо касонеанд, ки Тоҷикистон ва сокинони Бадахшон барояшон арзише надорад. Дар талоши обрӯву эътибори худ ҳастанд. Мо набояд ба таҳқири зодагони ин ё он минтақаи Тоҷикистон роҳ диҳем, зеро маҳалгароӣ боиси сар задани хусумат ва кинаву адоват байни манотиқи гуногуни кишвар мегардад. Мо ҳама тоҷику тоҷикзабонем. Ҳар шахсе, ки фикри ноором сохтани ин кишварро дорад, хоин, ҷосус ва душмани халқу миллати худ ҳисобида мешавад. 

Имрӯзҳо дар сомонаҳои иҷтимоӣ мебинем, ки хоинони миллати тоҷик аз воқеаҳое, ки дар Бадахшон рӯй дода истодааст суистифода карда, барои татбиқи нақшаҳои разилонаи худ дар сомонаҳои иҷтимоӣ ба фитнаангезӣ шуруъ кардаанд. Ҷойи таассуф аст, ки бархе аз шаҳрвандони кишвар дар баробари душманони миллат, ки аз асли воқеа хабар надоранд, ба онҳо пайравӣ намуда, ҳаёти худро зери хатар мегузоранд. 

Тавре ба ҳамаи мо маълум аст, солҳои охири асри гузашта Ватани азизи мо дар ҳолати вазнини сиёсӣ қарор дошт. Хушбахтона, Худованд ба бахти миллати мо фарзанди фарзонаеро дар симои Эмомалӣ Раҳмон сари қудрат овард, ки тавонист Ватану миллатро аз вартаи нестӣ раҳо намуда, аз як мардуми ноумед як миллату давлати ободу машҳур созад. 

Он вақтҳо ман хеле хурд будам, аммо дар хотир дорам, ки вақте падарам субҳ ба кор баромаданӣ мешуд (он солҳо дар кӯчаҳои шаҳр озодона қадам задан душвор буд), назди дар ба мо фарзандон бо як ноумедӣ ва чашмони пур аз ашк назар менамуд ва бегоҳирӯзӣ бо хушҳоливу шукргузорӣ ба хона бар мегашт (зеро, аз сабаби ноамнӣ ҳеҷ кафолати саломат дубора баргаштан ба назди оила набуд). 

Пайваста Худоро тавалло мекарданд, ки ба Ватани мо оромиву сулҳ ато фармо ва ба модарам мегуфтанд: «Бовар кун он қадар хастаам, ки намехоҳам субҳ шавад, агар шавад якум садои онро шунавам, ки дар Тоҷикистон сулҳ барпо шудааст, дигар ҷанг вуҷуд надорад, меҳру муҳаббат байни мардуми мо барқарор шудааст». 

Азбаски ман хурд будам, он қадар сарфаҳми ин суханҳоро намерафтам. Акнун, ки бузург шудам, ба ҳоли ҳамонвақтаи падарам ва миллати тоҷик ашк мерезам ва шукр мегӯям, ки дубора сулҳ ба Тоҷикистони азиз баргашт. Ҳамаи ин ризоии Худо ва заҳматҳои Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошанд. 

Ҳамин ки ин сухани зеборо падарам шунид: «Оштии миллӣ» эълон шудааст, бо хушнудӣ насиҳат намуд: «Фарзандонам, ин шахс, яъне Эмомалӣ Раҳмон бе назари Худо нест. Ҳеҷ як шахси одӣ наметавонад сари роҳи ин қадар нооромиву парокандагӣ ва ҷангу хунрезиро гирад. Аз ин рӯ, то ҷон дар бадан доред ҳатто номашро шунидед, аз ҷой бархезед ва эҳтиромашро ба ҷо оред». 

Аз ҷавонон ва сокинони Вилояти Мухтори Кӯҳистони Бадахшон, ки дар тазоҳурот ширкат варзидаанд, даъват менамоям, ки аз кирдорҳои ношоям (терроризм ва экстремизм), ки ҳамчун вабои аср эътироф гаштааст, худдорӣ намоянд ва пайваста дар роҳи илм, хирад, сулҳу субот ва ояндасозии ин марзу бум саъю кӯшиш намоянд ва хизмат ба Ватан - Модарро барои худ қарзу фарз шуморанд. Чунончи паёмбари ислом Муҳаммад (с) низ фармудаанд: «Ватандорӣ  аз гӯшаи имондорист!».

 

Содиқҷон ЯТИМОВ,

ходими пешбари илмии Институти геология, 

сохтмони ба заминҷунбӣ тобовар ва сейсмологияи АМИТ