Табиист, ки одамони каҷрафтору ҷиноятпеша мунтаҳо ба дасти қонун меафтанд ва аз амалкарди худ пушаймон мешаванд ва узр мепурсанд. Вале қонун инро намеписандад ва қонуншикан ҳатман бояд ҷазо дода шавад. Як гурӯҳ хиёнаткорони ношунавову мағзбемори Ватан, ки ҷавонони сарсабзи бадахширо бо фитна ба гумроҳӣ, тазоҳуроту силоҳбардорӣ кашидаву хунашонро ноҳақ рехта, зиндагии осудаву амну амонии мардумро ноором сохтаанд, асло ба тараҳҳум ва ҷазои сабук сазовор нестанд. Зеро, ҳарчанд пирони рӯзгордида ба гӯши Улфатхоним Мамадшоева, Мамадбоқир Мамадбоқиров, Холбаш Холбашов – саркардагону тазоҳуротгарони вижаи шаҳри Хоруғ ва ноҳияи Рӯшони ВМКБ ва дигар пайравонашон борҳо илтиҷову панд рехтанд, ки аз роҳи каҷ баргарданду фарзандони онҳоро осуда гузоранд, ин ҳарфҳои падарона ба девори гӯшҳои хиёнаткорон рахна наандохт. Баръакс, ҳар нафаре, ки алайҳи ақидаи гумроҳон сухан мегуфт, тафовут надошт пир аст ё ҷавон, зан аст ё духтар, тавре аз навори филми мустанади «Шикасти фитна» ба нигоҳ мехӯрад, боиси лату кӯб ва шиканҷаи беамон қарор мегирифт. Кадом гумроҳ, кадом мағзбемор панди омӯзгори даҳр Сайидои воқиф аз оқибатро пазируфтаст, ки онҳо мепазируфтанд? 

По зи ҳад берун ниҳодан қатъи 

пайванди худ аст,

Даст кӯтоҳ мекунад нохундарози токро.

 

Бахусус, марди муштзӯру саркардаи дастаи хуношоми хоруғӣ Мамадбоқир Мамадбоқиров гунае по аз ҳад берун ниҳод, ки нисбаташ бо чандин моддаҳои Кодекси ҷиноятӣ парвандаҳои ҷиноятӣ оғоз гардида, расман дар ҷустуҷӯ қарор дошт ва оқибат нохундарозиҳои ӯро ба ҳар сӯ даст кӯтоҳ кард, пайвандаш аз ҳаёт қатъ гашт. Ҳарчанд амалкардҳои номатлубу хоинонаи ӯ ба аҳли авлод ва пайравонаш бетаъсир намемонад, дигар зарурати ҳарф задан аз ин махлуқ раво ҳам нест. Зеро ҷинояткор рӯи хунук дорад ва қабл аз мурда фаромӯш шавад ҳам, азобу ранҷаш бар шонаҳои дили дигарон бор мегардад, мисли ин ки «бемор бемор нест, бемордор бемор аст». Ӯ низ бо ҳаромгулуӣ, гӯши девору мағзи бемор, ва ҷиноятҳои хунрез ҷавонону пайвандонашро на танҳо бемор, балки бадном, сияҳном, беном ва гумном карду рафт. Бадахшон ин тоифаро ҳаргиз намебахшад ва ба ёд ҳам намеорад. Зеро, агар ба ёд орад, медонад, ки руҳи Мавлавӣ, Шоҳносири Хусрави  Юмгонӣ  ва Қаҳрамони Тоҷикистон Шириншоҳ Шоҳтемур сахт меранҷад. Барои ҳамин номи бадро мардум кам бар забон меорад ва ё, умуман, аз зеҳнашон мерӯбанд. 

Ҳоло аз пушти оинаи роёна филми мустанади таҳияшудаи телевизионии «Шикасти фитна»-ро менигарам, садои ларзони пушаймонӣ аз амалкардҳои нангини хиёнаткоронро мешунавам. Онҳо аз мардуми ноҳияҳои Рӯшону Роштқалъа ва шаҳри Хоруғ барои гумроҳ кардани ҷавонон, ба тазоҳуроту ҳуҷуми мусаллаҳона кашидан ва чандин бадбахтиҳои дигар оварданашон узр мепурсанд, ба хиёнати содиркардаи худ таслиманд. Бештар ба чӣ гуна ҳарф задан ва лабу чашмонашон менигарам. Бешармона ҳарф мезананд, гӯё гуноҳе накарда бошанд. Нигоҳи тарсборашон аз ғаму андуҳи гарон гӯяд ҳам, пушаймонии пас аз хиёнаташон дурӯғи маҳз аст. Зеро хиёнаткор то ба даст наафтад, аз роҳи интихобкардаи худ пас нахоҳад гашт. «Давидани гӯсола - то каҳдон»-аш ҳамин. Ин аст, ки ба иқрору таслим шуданашон бовари кас наояд, чунки гӯшҳояшон девор асту мағзашон бемор. Гӯши девор ҳеҷ гоҳ ҳақиқатро қабул надорад ва мағзи беморро табобат мебояд. Ва ин табобат ба дарозо хоҳад рафт, то ислоҳ шудан, то тағйир хӯрдан. Пас, чӣ гуна гӯшро девор гӯянд ва чӣ гуна мағзро бемор?

Пеши ҳама рӯшан аст, ки одам ду гӯш дорад, дигар махлуқ ҳам. Гӯши рост сухани ҳақ мешунавад, гӯши чап фақат ноҳақ. Агар рафту дари  яке аз ин гӯшҳо баста гардад, кас танҳо аз як сӯ садо мешунавад. Тасаввур кунед, ки дари гӯши рост баста шуд. Он гаҳ фақат ноҳақ мешунавед, танҳо худро ҳақ медонед ва онҳоеро ҳақ мешуморед, ки ба фикри шумо мухолиф нестанд. Ба ин васила, ақидаи солим зинҳор бароятон мақбул наояд ва онро ҳаргиз нахоҳед писандид. Ҳо, гӯш мешавед, аммо намешунавед. Ба қиссаи зер таваҷҷуҳ кунед: 

«Якгӯшеро ҳамсояи дарбадевораш сахт мариз шуд ва тасмим гирифт ба аёдаташ биравад. Аммо дар андешае банд уфтод, ки чӣ гуна суҳбат кунад? Охир, мариз чи мегӯяду чи мехоҳад, ӯ намешунид-ку! Пас, пеш аз назди мариз рафтан, пурсу посухро бо худ тамрин кард, пасон ба аёдати ҳамсояи мариз даромад ва нахустин суоли худро дар миён ниҳод:

– Чӣ ҳолу аҳвол доред, ҳамсоя?

Мариз бо нолиш арз кард:

– Аҳволам вазнин, аз афташ ҷон ба ҷонофарин месупорам…

– Худоро шукр, ки аҳволатон хуб аст! – бо садои баланд нидо дардод якгӯш. 

Мариз шигифт дошт: «Ман дар назъи ҷону хонасалот Худоро шукр мегӯяд?! Тавба…»

Якгӯш суоли дигар бар забон овард:

– Чӣ намуди таом мехӯред, ҳамсоя?

Мариз бо ҷаҳл посух дод: 

– Заҳр!..

 Ношунаво гумон кард, ки мариз фақат мурғшӯрбо мехӯрад, хушҳол нидо дардод:

– Офарин, беҳтарин таом аст! Фақат ҳамин таомро хӯред, иншоаллоҳ, сиҳат меёбед, шутурворӣ рост мехезед.

Мариз бо хушунат аз болин сар бардошт. Чашмони фурӯрафтааш дар косахона тоб хӯрданд.

Якгӯш аз беҷо гаштани авзои мариз сарфаҳм нарафту аз нав пурсид:

– Табиби шумо кист? 

– Азроили ҷонгир!.. – фиғон кашид ҳамсояи мариз.

– Офарин, табибатон марди олиҷанобу хушмашрабест! – ва якгӯш афзуд: – Худо баракати умрашро диҳад, ҳама сифаташ мекунанд.

Мариз, ғоте ки аз ғазаб меларзид, аз ҷо рост шудан хост, вале қуввату тавонаш нарасиду аз нав ба бистар уфтод ва чашм пӯшид».

Мурод аз гуфта ин аст, ҳар қадаре ки мариз дарди худро мегӯяд, якгӯш ӯро намешунавад, намефаҳмад, ҳарфи худро мегӯяд ва аз раҳи интихобкардаи хеш пас намегардад.

Тавре аз тамошои филм  бармеояд, яке аз ин зумра  балвогарони  якгӯш Улфатхоним Мамадшоева – роҳбари ташкилоти ғайридавлатии «Номус ва инсоф» аст, ки зархариди хадамоти махсуси хориҷист. Тасаввур кунед, «Номус ва инсоф», чи ғояи баланде! Яъне, ҳадафи ташкилот ҳам тарбияи номус аст ва ҳам риояи инсоф. Бояд ҷонибдорӣ мекард аз инсон, ки аз марзи номусу инсоф берун по нагузорад ва худ номусу инсофи одамонро ҳифз кунад, ба ҷони одамон ҷабр насозад, номусу инсофро нафурӯшад, чун чашмаи поки Шоҳносир мусаффо бошад… Аммо Улфатхоним бо ҷодаи номусу инсоф қадам наниҳод, балки номусу инсофро ба хадамоти махсуси хориҷӣ фурӯхт. Ҳарчанд ки ӯ ибтидо он қадар гӯлу пакар ҳам набуд, магар сояи кадом арвоҳи мазоре шапалоқаш зад, ки якбора гӯши росташ қуфл зад, дигар роҳи мунаввари ҳақиқату адолатро надиду нашунид ва худро фурӯхт ба ивази ҷоҳу ҷалолу сарват ва ахиран Ватанро ҳам. Тавре маълум мегардад, сояи арвоҳ ҳамин хадамоти махсуси хориҷӣ буд. Дер боз бо дипломатҳои хориҷӣ ва хадамоти махсус робита дошт. Зарфи панҷ соли ахир онҳо барояш 400 ҳазор сомонӣ «ҳадия» кардаанд. Албатта, муфт не, ба ивази маълумоти гуна-гуна, аз қабили «Чин дар ноҳияи Мурғоб чӣ месозад?», «Дар марзи Тоҷикистону Қирғизистон чӣ гапҳост?», «Теъдоди аскарон дар марзи Бадахшону Афғонистон?», «Теъдоди сарбозони «Алфа» дар марзи Бадахшон?» ва дигару дигар. Ва ӯ маълумот манзур медошту бар иваз 100 доллари амрикоӣ ҳамчун хидматона ба талича меандохт, ба лаб кулӯх молида мегашту гӯё номусу инсофи ҳамдиёронашро «ҳифз» менамуд ва аз бозии фоҷиабораш дар робита бо Алим Шерзамонов – муовини роҳбари ташкилоти террористии ба ном «Паймони миллӣ» даст намекашид. Якгӯш, ки буд, танҳо амру фармони онҳоро мешунид, ҳақ будани дигаронро қабул надошт.