Ҳоло, ки мо дар арафаи яке аз оинҳои суннатии мардуми   мусулмон – Иди Қурбон қарор дорем, ҳамаи шуморо ба ин муносибат самимона табрик мегӯям.

Мардуми мусулмони мо Иди саиди Қурбонро ҳамчун суннати меҳру шафқат ва тараҳҳуму ҳамбастагӣ гиромӣ медоранд.

Мо – шаҳрвандони Тоҷикистон шукр мекунем, ки Иди Қурбон ва дигар маросиму ҷашнҳои милливу диниро дар фазои истиқлолу озодӣ ва амнияту оромӣ, ки бузургтарин дастоварди мардумамон мебошад, таҷлил мекунем.

Дар робита ба ин, хотирнишон менамоям, ки дар фарҳанги исломӣ андешаҳои эҳсону накукорӣ, ҳусни муошират бо аҳли хонадон, муҳаббату хайрхоҳӣ ба наздикону пайвандон, мурувват ва муомилаи нек бо ҳамсояҳову дӯстон, дилсӯзиву ғамхорӣ ба беморону ниёзмандон ва ёди хайр аз гузаштагон мақоми баланд доранд.

Ҳамчунин, омӯзиши илму маърифат, заҳматдӯстиву ободкорӣ, сабру таҳаммул ва дигар арзишҳои неку созанда аз ҷумлаи масъалаҳои муҳими ҳаётӣ мебошанд, ки дар таълимоти дини мубини Ислом ба онҳо эътибори зиёд дода шудааст.

Маънӣ ва фалсафаи Иди Қурбон ба қадри якдигар расидан, ҳурмату эҳтироми якдигарро ба ҷо овардан ва ба ҳамдигар дилсӯзу ғамхор будан аст.

Дигар ин, ки дар рӯзи ид шахсони дорои имконияти моддӣ дар роҳи Худо қурбонӣ мекунанд. Қурбонӣ кардан ҳамчун суннат бар дӯши ҳама ҳатмӣ нест.

Таъкид месозам, ки ин корро танҳо онҳое бояд анҷом диҳанд, ки оилаи онҳо аз ҳар лиҳоз таъмин аст ва аҳли хонадони онҳо танқисиву мушкилот надоранд. Онҳое, ки имконияти моддӣ надоранд, метавонанд бо сухани нек, амали хуб ва рафтори шоистаи худ дили одамонро шод кунанд, ки ин ҳам аз ҷумлаи корҳои хайру савоб ба шумор меравад.

Дар баробари дурӣ ҷустан аз аъмоли носавобу номатлуб ва талқини амалҳои хайру савоб, аз аҳволи наздикон бохабар будан, махсусан аёдати беморону ниёзмандон, кумак ба ятимону маъюбон, ба дидори падару модарон шитофтан, дили инсонеро ба даст овардан, ятимеро навозиш кардан ва ба муҳтоҷе дасти кумак дароз кардан, аз фазилатҳои неки инсонӣ ва таомули писандидаи мардуми мо дар ин рӯз мебошад.

Ба ин маънӣ яке аз бузургони адаби мо беҳуда нагуфтааст:

Дил ба даст овар, ки ҳаҷҷи акбар аст,

Аз ҳазорон Каъба як дил беҳтар аст.

Каъба бунёди Халили Озар аст,

Дил назаргоҳи Ҷалили акбар аст.

 

Аз ин рӯ, мо дар рӯзи ид бояд ба ҷанбаи маънавии он бештар эътибор диҳем.

Мо понздаҳ сол қабл Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи танзими анъана ва ҷашну маросим»-ро қабул карда будем, ки яке аз ҳадафҳои он пешгирӣ намудани зиёдаравию исрофкорӣ ҳангоми баргузор кардани ҳама гуна расму оин ва ҷашну маросим, аз ҷумла идҳои Рамазон ва Қурбон, мебошад.

Қобили зикр аст, ки тайи ин солҳо қонуни миллии мо дар ҷодаи ба мазмуну моҳияти аслиашон мутобиқ гардонидани расму оинҳои суннатӣ ва ислоҳоти маънавии ҷомеа, яъне аз таъсири расму анъанаҳои бегона озод сохтани тафаккури мардуми кишварамон нақши арзишманд бозид ва боиси хеле беҳтар шудани вазъи иҷтимоии сокинони мамлакат гардид.

Бовар дорам, ки дар рӯзҳои таҷлили Иди Қурбон – ин оини дастгирии ҳамдигарӣ, сабру таҳаммул ва хайру эҳсон – ҳамватанони мо ба ҷойи сарфу хароҷоти беҳуда ва зоҳирпарастиву худнамоӣ ба хотири расонидани кумак ба ҳамдиёрони ниёзманд, ятимону маъюбон, дастгирии оилаҳои камбизоат ва ободонии Ватан иқдомоти хайру савобро анҷом медиҳанд.

Худованд дар ояти дуюми сураи «Моида»-и Қуръони маҷид мефармояд, ки: «Бар накукорӣ ва парҳезгорӣ бо якдигар мадад кунед».

Ҳамчунин, як нуктаи муҳими дигарро таъкид менамоям, ки муҳимтарин рисолати динӣ, виҷдонӣ ва имонии мову шумо – мардуми шарифи кишвар тарбияи фарзандон дар руҳияи ватандӯстӣ, эҳтиром ба волидайн ва хизмат ба онҳо, гиромӣ доштани суннату арзишҳои миллӣ, омӯхтани илму дониш ва касбу ҳунар, расидан ба қадри истиқлолу озодии Ватан ва бо риояи моҳияту асли давлати демократӣ ва дунявиамон баргузор намудани расму оинҳои милливу динӣ мебошад.

Мову шумо вазифадорем, ки аз зоҳирпарастиву исрофкорӣ худдорӣ карда, имкониятҳои моддии худро барои осоиши хонадон ва таълиму тарбияи фарзандонамон сарф кунем, то онҳо бесавод намонанд, соҳиби илму дониш ва касбу ҳунар шаванд. Фаромӯш набояд кард, ки илму дониш, рӯшноиву нур ва бесаводӣ роҳ ба сӯйи торикиву хурофот ва ҷаҳолат аст. Ҷаҳолат, дар навбати худ, ба инсон танҳо бадбахтӣ меоварад ва боиси буҳрону касодии ҷомеа мегардад.

Имрӯзҳо дар кишварамон давраи ҷамъоварии ҳосил, кишти такрорӣ ва захираи маҳсулот идома дорад. Бинобар ин, зарур аст, ки вақтро ғанимат дониста, кишти такрориро боз ҳам вусъат бахшем, ҳарчи бештар маҳсулот истеҳсол кунем ва ба масъалаи захираи маводи ғизоӣ дар ҳар як оила эътибори ҷиддӣ ва аввалиндараҷа диҳем, то мардумамон дар фасли тирамоҳу зимистони дарпешистода ба мушкилӣ дучор нашаванд ва танқисиву муҳтоҷӣ накашанд.

Такроран таъкид менамоям, ки ҳар як оила бояд дар фикри омодагии ҳарчи беҳтар ба мавсими тирамоҳу зимистон бошад ва талаботи қонуни танзимро ба таври қатъӣ риоя намояд.

Бори дигар хотирнишон менамоям, ки мардуми сайёра ҳоло дар вазнинтарин ва душвортарин давраи таърихи худ қарор доранд. Имрӯзҳо сокинони 27 кишвари дунё ба хатари гуруснагӣ рӯ ба рӯ омадаанд.

Аз ин лиҳоз, мо бояд бо дарназардошти чунин вазъияти ҳассосу вазнини ҷаҳон амал кунем, сарҷамъу муттаҳид бошем, аҳлонаву содиқона заҳмат кашем ва сарфаю сариштакориро, ки хислати беҳтарини миллати куҳанбунёдамон мебошад, дар ҳамаи ҷанбаҳои зиндагӣ риоя намоем.

Бори дигар фарорасии Иди саиди Қурбонро ба мардуми шарифи Тоҷикистон ва ҳамватанони бурунмарзӣ самимона табрик гуфта, ба ҳар хонадони мамлакат тандурустӣ, сулҳу сафо, хайру баракат ва иқболи нек орзу менамоям.

Ид муборак, ҳамватанони азиз!