Иҷлосияи XVI Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон дар таърихи кишвари соҳибистиқлол ҳамчун рӯйдоди бузурги сиёсӣ нақши беназиреро гузоштааст. Маҳз он давлати моро аз вартаи ҳалокат наҷот дода, пояҳои давлати тозабунёди тоҷиконро таҳким бахшид. Бо ин Иҷлосия дар таърихи навини халқи тоҷик марҳилаи нави давлатсозӣ, созандагӣ ва бунёдкорӣ оғоз ёфт, ки то имрӯз идома меёбад.  Иҷлосияи  мазкур Ҳукумати конститутсиониро ташкил намуд, барои барпошавии сулҳу субот дар мамлакат заминаи воқеӣ гузошт. 

 

Таърих гувоҳ аст, ки дар он солҳо ҷумҳурии тозабунёди моро буҳрони шадиди сиёсӣ фаро гирифт ва кишварро ба гирдоби ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ кашид. Дар муддати кӯтоҳ ҳазорҳо нафар хонабардӯш, фирорӣ ва кушта шуданд. Тақдир ва сарнавишти миллати тоҷик чун «ашки сари мижгон» дар вазъи ҳассосе қарор дошт.  Дар чунин вазъияти муташанниҷ бо амри тақдир ва бахти миллати тоҷик чун тулуи Офтобе, ки баъди чанд рӯзи боронҳои пайдарпай синаи абрҳоро шикофта берун мешавад, роҳбарии давлати тоҷикон ба уҳдаи шахсе вогузор гардид, ки нахустин суханаш:  «...Ман кори худро аз сулҳ оғоз хоҳам кард» буд. Ин суханони босадоқату самимият, ки аз ҷониби Сарвари тозаинтихоб садо доданд, тухми умед ва боварӣ ба фардоро пошид, ба дили мардуми ваҳшатзада неру бахшид. Муаллифи ин суханони умедбахш, ин вориси арзанда ва ганҷинаи бузург, шараф ва ифтихори ҳар яки мо муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буд. 

Албатта, бо ҷонбозиву заҳмату талошҳои бесобиқаи Сарвари давлат ва теъдоде аз фарзандони фарзонаи миллат дар роҳи расидан  ба сулҳу оштӣ корҳои зиёде ба анҷом расиданд. Ҳарчанд рӯйи раҳи сулҳҷӯёну ваҳдатофарон сангу обу оташ буд,  ҳеҷ  гуна садде онҳоро монеа нагашт ва, билохира, бо ранҷу талош ганҷи пурқимат – сулҳро тақдими хурду бузурги кишвар гардонданд. Сулҳи бадастомада хуне гашт дар шарёни миллат.

Дарвоқеъ, ин шахси ватандӯсту матинирода тавонист орзуву омоли деринтизори тоҷиконро ҷомаи амал пӯшонад. Ӯ ин миллати парокандаву парешон ва ноогоҳ аз мақсадҳои нопоки чанд мансабхоҳи дар қасди ҷони бародари худ камон бадастгирифтаро ба ваҳдату сарҷамъӣ даъват намуда, партави сулҳро дар кишвари тоҷикон танинандоз кард. Маҳз ба шарофати саъю талош ва фидокорию қаҳрамониҳои беназири ӯ яъсу ноумедӣ аз ояндаи торики халқу Ватан барҳам хӯрд. Мардуми гуреза аз нав сарҷамъ гашт, бенизомӣ ва камчинии озуқа бартараф шуд.  

Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо нахустин қадамҳои худ дар ин вазифаи пурмасъулият ва заҳмати бемисли худ ба қалби миллионҳо одамон роҳ ёфт. Халқи тоҷик дар партави сиёсати дурандешонаи ӯ дар пайи ободии кишвари азизи худ камар баст. Ин дастаҷамъӣ самари хуб овард. Тавре шоҳидем,  пешравию рушди ҳар як соҳа бо талошу хиради азалӣ, хислати ободгарӣ, ваҳдату сулҳофарӣ, фитрати худододӣ, халқпарвару меҳандӯстии ӯ намои тозаву нав мегирад. Бо қадамҳои файзхезу файзбори ӯ ҳар як гӯшаву канори диёр ба таври шинохтанашаванда ободу зебо, дилрабову ҷаззоб мегардад, навгониҳои нав ба нав ба вуқуъ меоянд. Аз суҳбатҳои гарму самимӣ, дидори симои мубораку меҳрбори ӯ  дили мардум гарм шуда, ба оянда бо умеди нек менигаранд. Ӯст, ки сари ятимону маъюбон, бепарасторонро падарвор сила намуда, дасти пирони барҷомондаро мегирад, дили аз зиндагӣ  сардгаштаи онҳоро дубора  гарм месозад, ба онҳо неруи нав бахшида, дили решу хунгаштаашонро  дармон мебахшад.

Хулоса, мақсаду мароми ӯ амну амонии кишвар, сериву пурии мардум, сулҳи пойдор, сари баланди мардум, ободиву шукуфоӣ, пешравию тараққиёти давлат ва ояндаи дурахшони  ин миллати куҳанбунёд мебошад. Агар қаҳрамониву шуҷоат,  некукорӣ ва корнамоиву хизматҳои беназири ӯро номбар кунем, олам-олам китоб мешавад, қалам ба навиштани он оҷизӣ мекашад, зеро сафарҳои корӣ, мулоқоту вохӯриҳои судманд ва хизматҳои мондагори ин абармард ҳисоб надоранд. 

Меҳри ӯ дар ошёни  баландтарин – дили халқ маъво  гирифтааст ва мардум хизмати неки фарзанди маҳбуби хешро қадр менамояд. Яъне, халқ ба шахси сазовор баҳои баланд медиҳад. Ба ибораи шоири шаҳир Мирзо Турсунзода:

Касе, к-ӯ боварии халқро арзанда мегардад,

Ба ҳар кас дӯстрӯ, ҳар хонаро зебанда мегардад. 

 

Матлубаи АБДУҚАҲҲОР, 

«Ҷумҳурият»